بودو و کیوکوشین

بودو و کیوکوشین

بودو (هنرهای رزمی) یک اصطلاح ژاپنی است که هنرهای رزمی مدرن ژاپنی را توصیف می کند ) - دائو در چینی - گاهی اوقات تائو نوشته می شود) به معنای "مسیر" یا "راه".

هنرهای رزمی ژاپنی به دو دسته مجزا و بسیار متمایز تقسیم می شوند.

مانند بودو، بوجوتسو ترکیبی از ریشه‌های bu (هنرهای رزمی) و جوتسو (هنر) است، بنابراین، بوجوتسو به عنوان «علم جنگ» یا «هنر رزمی» ترجمه می‌شود.

بودو و بوجوتسو تفاوت بسیار ظریفی با هم دارند در حالی که بوجوتسو فقط به بخش فیزیکی مبارزه (نحوه شکست دادن بهترین دشمن) توجه می کند، بودو همچنین به ذهن و چگونگی توسعه خود توجه می کند.

بوجوتسو

بوجوتسو اصل این دو است، به دلیل نداشتن کلمه بهتر، و کاملاً به معنای واقعی کلمه "هنرهای رزمی" ژاپن است، با هدف استفاده کاملاً مؤثر از تکنیک های مبارزه در نبرد.

بودو جدیدتر از این دو دسته است و به طور سنتی هیچ شکل بودو از یک هنر بدون نمونه های بوجوتسو، جودو و جوجوتسو، کندو و کنجوتسو، آیکیدو و آیکی جوجوتسو و غیره وجود ندارد.

بودو به معنای واقعی کلمه "راه های رزمی" هنرهای رزمی ژاپنی است. رشته اخلاقی دانش آموز بودو فردی

در اصل، هدف ترجمه آنچه دانش‌آموز در دوجو می‌آموزد و به کار بردن آن در زندگی روزمره است، یکی از بیانیه‌های معروف استاد کاراته، سنسی گیچین فوناکوشی، بنیانگذار شوتوکان کاراته، ایده‌آل بودو را به وضوح خلاصه می‌کند: «هدف نهایی. کاراته در پیروزی یا شکست نیست، بلکه در کمال شخصیت شرکت کنندگان آن نهفته است.

مورخ هنرهای رزمی، دان دریگر، اظهار داشت: "بودو به کمال خود و بوجوتسو نگران محافظت از خود است."

تا حدی این تفاوت ها در رویکرد را ساده می کند، اما به وضوح این دو دسته را از هم جدا می کند.

هدف بوجوتسو به هیچ وجه کمال شخصیت نیست، بلکه آماده سازی جنگجو برای نبردهای واقعی و واقعی با تکنیک صحیح تفاوت بین مرگ و زندگی است.

یک نمونه مدرن ممکن است سرباز باشد.

در طی سال های 1600 تا 1850، و با شروع نبرد سکیگاهارا، پس از چهار قرن جنگ داخلی بین دایمیوهای مختلف و سامورایی های آنها، یک دوره طولانی صلح به بوجوتسو منجر شد. هنرهای رزمی کلاسیک که در زمان صلح توسط سامورایی ها انجام می شد در حالی که در زمان صلح هیچ دشمنی وجود نداشت، سامورایی ها با تمرین در دوجو به تقویت مهارت های رزمی خود ادامه می دادند.

در قرن هفدهم شاهد ظهور و گسترش سریع Ryu-ha، یا مدارس هنرهای رزمی هستیم، و دانه های بودو کاشته و تأسیس شد، تنها در کنجوتسو، تاکید بر این بود در مورد کنجوتسو یا شمشیر زنی چون انتظار می رفت که سامورایی ها در همه مواقعی که تمرین کنجوتسو با بوکوتو یا شمشیر چوبی انجام می شد کاتانا حمل کنند.

با نزدیک شدن به اواسط قرن نوزدهم و نوسازی ژاپن با طلوع بازسازی میجی، شاهد تبدیل تکنیک رزمی یا بوجوتسو به بودو مدرن بودیم.

بودو تنها در مورد یادگیری و آموزش فنون رزمی نیست، بلکه به عنوان روشی برای تمرین و تعدیل ذهن و بدن مطابق با آموزه های وحدت روح و تکنیک و پرورش آداب ابداع شده است نه تنها بر قدرت بدنی تمرکز دارد، بلکه بر خودکنترلی و انضباط نیز تمرکز دارد.

ماس اویاما و بودو

سوسایی (بنیانگذار) ماسوتاتسو 'ماس اویاما' به شدت تحت تأثیر معلم کاراته گوجو-ریو خود، نی-چو سو، هموطن بومی نوجوان یئونگ اوی چوی (Masutatsu Ōyama) قرار گرفت.

شکست ژاپن و تحقیر متعاقب آن تقریباً برای ماس اویاما بسیار زیاد بود، او تقریباً ناامید شد، ماس اویاما را تشویق کرد که زندگی خود را وقف بودو، راه رزمی کند به مدت 3 سال از بقیه دنیا عقب نشینی کرد و در عین حال ذهن و بدن خود را آموزش داد.

اویاما همچنین با Eji Yoshikawa، نویسنده کتاب "Musashi" آشنا شد، داستانی داستانی از زندگی میاموتو موساشی، مشهورترین جنگجوی سامورایی ژاپن، به لطف این کتاب و نویسنده، ماس اویاما شروع به درک معانی عمیق سامورایی بوشیدو کرد. کد، و در نهایت فلسفه خود را در مورد هنرهای رزمی شکل می دهد.

اویاما به شدت تحت تأثیر شمشیربازان بزرگ میاموتو موساشی (1584 - 13 ژوئن 1645)، بنیانگذار سبک شمشیرزنی Hyōhō Niten Ichi-ryū یا Niten-ryū قرار گرفت و در سال های پایانی خود کتاب پنج حلقه (Go Rin no Sho) را نوشت. کتابی در مورد استراتژی، تاکتیک ها و فلسفه که امروزه نیز مورد مطالعه قرار می گیرد.

ماس اویاما تحت تأثیر نی چو سو، نوشتن یوشیکاوا و آثار موساشی، تصمیم گرفت از زندگی اجتماعی کناره گیری کند و به مدت 3 سال در انزوا زندگی کند و زمان خود را به عنوان موساشی به طور کامل به تمرینات شدید بدن و ذهن اختصاص دهد. اویاما در طول زندگی خود به کوه مینوبو سفر کرد، همان جایی که ماس اویاما در آن زمان تنها 23 سال سن داشت فکر کنید که برای خودش برنامه ریزی کرده بود.

اویاما پس از بازگشت به تمدن اظهار داشت که "کاراته سنتی" غیر تماسی است و در حالی که در اوج شناخته شدن بود، اویاما ادعا کرد که راه واقعی بودو کاراته در تماس فیزیکی واقعی است.

فلسفه بودو در نامی که ماس اویاما برای سبک کاراته خود انتخاب کرد، آشکار است، که به معنای «حقیقت نهایی» نیز در Dojo Kun و در روح اوسو منعکس شده است.

روح کیوکوشین از اصل بودو سرچشمه می گیرد،

"هزار روز آموزش یک مبتدی را کامل می کند.

ده هزار روز آموزش شروع تسلط بر هنر است.»

آموزش یافتن حقیقت نهایی برای تمرین‌کننده فرآیندی سخت و بی‌پایان است.

این یک تقدیم مادام العمر به راه کیوکوشین است.

سلام OSU استفاده شده در کیوکوشین طنین انداز فروتنی، سپاسگزاری، استقامت و مهمتر از همه، احترام به یکدیگر است.