تاریخچه هنرهای رزمی

تاریخچه هنرهای رزمی

تاریخ اولیه از چین
همانطور که بسیاری از شما می دانید در اوایل چین، صومعه های شائولین راهبان را در کونگ فو آموزش می دادند. در قرن ششم، این سبک کونگ فو شائولین به سرعت در سراسر آسیا گسترش یافت. کشورهای همسایه این تکنیک های جدید را در سیستم های جنگی بومی خود گنجانده اند.

اوکیناوا، زنجیره ای از جزایر بین چین و ژاپن، به شدت تحت تأثیر این معرفی کونگ فو در اوایل تاریخ این کشور قرار گرفت که تصور می شود در اوایل قرن ششم رخ داده است. این شکل اولیه از هنر اوکیناوا به نام Tode شناخته شد. «تو» به سلسله تانگ اطلاق می‌شود که بین سال‌های 906-618 پس از میلاد شکوفا شد، «تو» بعداً به عنوان یک صفت استفاده شد که به ارتباط با چین اشاره دارد. «تو» نیز در کانجی به عنوان «کارا» خوانده می‌شود که بعداً در تاریخ اهمیت پیدا می‌کند. بنابراین تود به شکل بومی جنگ بدون سلاح در جزایر اوکیناوان تبدیل شد. تا قرن چهاردهم، حدود 8 قرن بعد، اطلاعات بسیار کمی در مورد این شکل از جنگ در خارج از اوکیناوا وجود داشت.

در سال 1372 اوکیناوا رابطه رسمی با چین را آغاز کرد. این توافق به چین اجازه داد تا تجارت خود را با سایر کشورها گسترش دهد و همچنین کونگ فو را در سراسر منطقه گسترش دهد. به عنوان هدیه امپراتوری به اوکیناوا، گروهی از صنعتگران و بازرگانان چینی به اوکیناوا فرستاده شدند تا یک شهرک دائمی ایجاد کنند. این گروه از مردم به «سی و شش خانواده» معروف شدند. این مهاجران نه تنها حرفه و فرهنگ خود را به اوکیناوا آوردند، بلکه شکل مدرن تری از کونگ فو چینی را نیز معرفی کردند. بنابراین تا سال 1400، دو شکل از سیستم های جنگی بدون سلاح، توده و کونگ فو، که هر دو از کونگ فو چینی سرچشمه می گرفتند، در اوکیناوا وجود داشتند.
تاریخ در اوکیناوا

اوکیناوا در ابتدا به سه قلمرو پادشاهی چوزان، هوکوزان و نانزان تقسیم شد. در سال 1429، این سه پادشاهی تحت یک پادشاه متحد شدند که آغاز سلسله شو را تشکیل داد. سلسله شو تا سال 1477 ادامه یافت، زمانی که یک سلسله جدید شو به نام سلسله شو شین شروع شد. حاکم جدید سلسله شو شین از قیام علیه خود می ترسید، بنابراین همه سلاح ها را ممنوع اعلام کرد. عمل ممنوعیت اسلحه، سازمان‌های توده و کونگ فو را به مخفی‌کاری کشاند، از ترس اینکه به خاطر تمرین روش‌های جنگی خود تحت تعقیب قرار گیرند. با این حال، توده و کونگ فو به تکامل خود ادامه دادند و به طور مخفیانه تمرین می شدند، و این پنهان کاری به همین دلیل است که اطلاعات کمی در مورد این اشکال باستانی وجود دارد.

حدود 140 سال بعد، در سال 1609، قبیله ساتسوما ژاپن به جزایر اوکیناوان حمله کرد و به استقلال اوکیناوا برای همیشه پایان داد. ساتسوما مهاجم می خواست تمام شواهد مربوط به اشکال جنگ اوکیناوا را از بین ببرد، علاوه بر این به ممنوعیت اسلحه برای ساکنان اوکیناوا ادامه دهد. سامورایی‌ها اکنون قانون این سرزمین بودند و مهارت‌های آنها در استفاده از شمشیر سامورایی به آنها اجازه می‌داد تا حکومت خود را حفظ کنند.

ساکنان اوکیناوا در مضیقه بزرگی قرار داشتند، بدون سلاح برای دفاع از خود در برابر شمشیر و تکنیک های جوجوتسو قدرتمند سامورایی ها. تلاش برای زنده ماندن در این شرایط، علت مستقیم توسعه سلاح های اوکیناوا بود که امروزه می شناسیم. تونفا، کاما، سای، نانچوکو، بو و اکو-بو همگی توسط افرادی ساخته شده‌اند که برای مقابله با محرومیت از ابزار دفاع از خود تلاش می‌کنند. این سلاح‌های جدید به عنوان ابزار مزرعه و ابزارهای دیگر منشأ دارند، اما در دستان اوکیناوا به سلاح‌های مرگبار تبدیل شدند. مزیت استفاده از ابزارهای کشاورزی این بود که سامورایی ها با دیدن افرادی که از آنها استفاده می کنند نگران نمی شدند. با این حال، اگر اوکیناواها مورد حمله قرار می گرفتند، می توانستند به سرعت ابزارهای کشاورزی ساده را به سلاح های مفید و مؤثر در برابر جنگجویان سامورایی تبدیل کنند. بیست سال پس از تهاجم ساتسوما، در سال 1629، جوامع توده و کونگ فو تکامل خود را ادامه دادند و تصمیم گرفتند سبک های مبارزه خود را ترکیب کنند. این ترکیب جدید از سبک‌ها Te نام داشت که در ترجمه به معنای «دست» است. این اتحادیه تلاشی بود برای استفاده از مزایای هر دو سبک و ایجاد یک سبک قوی تر موثرتر که می تواند در برابر سامورایی ها استفاده شود.

قبیله ساتسوما در سال 1875، زمانی که ژاپن رسما اوکیناوا را بخشی از ژاپن کرد، کنترل جزایر اوکیناوا را از دست داد و ترس و انقیاد را که برای مدت طولانی بر اوکیناواها سرکوب کرده بود، از بین برد. در سال های بعد، اوکیناوان ته شروع به نشان دادن خود به جهان خواهد کرد. سه سبک اندکی متفاوت از تج اوکیناوا تکامل یافت و این سبک‌ها از شهرهایی که ته در آنها تمرین می‌شد نام‌گذاری شدند: شوری، توماری و ناها. با از بین رفتن ظلم، شوری ته، توماری ته و ناها ته به زودی تکثیر خواهند شد. در سال 1887 کلمه "Te" جایگزین شد و نام "کاراته" شروع به استفاده کرد. همانطور که قبلا ذکر شد "کارا" به معنای چین است. بنابراین "کاراته" به "دست چین" ترجمه شد. به نوعی، این تولد کاراته را تشکیل داد و با آن دوران جدیدی از باز بودن و اشتراک گذاری به وجود آمد. در اوایل دهه 1900، کاراته آشکارا نشان داده و آموزش داده شد و به زودی در میان مردم اوکیناوا مقبولیت زیادی پیدا کرد. به زودی آموزش کاراته در مدارس دولتی آغاز شد. کاراته بیشتر و بیشتر توسط مردم اوکیناوا پذیرفته شد، زیرا تعداد بیشتری از دانش آموزان شروع به تمرین این هنر کردند.

در سال 1905، یک استاد کاراته اوکیناوا تصمیم گرفت که کاراته را به عنوان «دست خالی» به جای «دست چین» بخواند، بنابراین در نهایت هرگونه اشاره به منشأ چینی کاراته را حذف کرد. با این حرکت جسورانه، تمرین کنندگان کاراته شروع به ارائه کاراته به عنوان یک هنر واقعا اوکیناوا به جهان کردند. علاقه روزافزون به کاراته به زودی چشم مردم ژاپن را به خود جلب کرد. در سال 1917، دولت ژاپن درخواست نمایش شخصی از این هنر رزمی هنوز ناشناخته اوکیناوا را کرد. گردهمایی استادان اوکیناوا برگزار شد و آنها تصمیم گرفتند که یک نفر نماینده همه کاراته اوکیناوا باشد. تصمیم بر این شد که گیچین فوناکوشی به ژاپن سفر کند تا کاراته را به ژاپنی ها نشان دهد. تاریخ در ژاپن و حرکت به ایالات متحده و بقیه جهان گیچین فوناکوشی فردی کوچک و نسبتاً ضعیف بود. با این حال، با وجود ظاهرش، در کاراته اوکیناوا مهارت زیادی داشت. نمایش مسابقه اسپارینگ بین این استاد اوکیناوا و یک رزمی کار ژاپنی ترتیب داده شد. گیچین فوناکوشی با تکنیک های برتر کاراته خود توانست بر حریف ژاپنی غلبه کند. مردم ژاپن بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند و گیچین فوناکوشی در ژاپن ماند و شروع به آموزش کاراته به مردم ژاپن کرد.

در دهه 1920 و 30 بسیاری از استادان اوکیناوا شروع به سفر به ژاپن برای ایجاد دوجو کردند. بسیاری از سبک های ژاپنی که ما امروز داریم در اولین مدارس دهه 1920 و 30 ایجاد شدند. در سال 1927 سبک گوجو-ریو ایجاد شد، و این اولین باری بود که نام یک سبک از نام شهری که در آن تمرین می‌شد نیامده بود. به زودی، سبک‌های دیگری از جمله سبک ما، شیتو، شروع به ظهور کردند. ریو. تعدادی سیستم کاراته سنتی ژاپنی از جمله شوتوکان، گوجو-ریو، وادو ریو، شورین-ریو، کیوکوشین و شیتو ریو وجود دارد.
کاراته به سرعت از ژاپن به جزایر هاوایی راه پیدا کرد. این عمدتا به این دلیل بود که در آن زمان گروه زیادی از اوکیناواها در هاوایی زندگی می کردند. با این حال، تا جنگ جهانی دوم بود که کاراته شروع به رسیدن به ایالات متحده کرد. پس از جنگ، بسیاری از نظامیان ایالات متحده در معرض جودو و کاراته ژاپنی قرار گرفتند. در طول دهه‌های 40 و 50، جودو در واقع مقبولیت بیشتری نسبت به کاراته به دست آورد، که منجر به این شد که کاراته تا دهه 1960 به طور گسترده مورد پذیرش قرار نگرفت.

با شروع دهه 1960، اساساً از طریق کار سخت مربی ارشد ما، شیهان فومیو دمورا، کاراته به ایالات متحده و سپس به سایر نقاط جهان معرفی شد. شیهان دمورا با نمایش‌های قدرتمند، در فیلم‌های پرطرفدار مانند مجموعه «بچه کاراته» و با تلاش‌های خستگی‌ناپذیر و سبک تدریس کاریزماتیک خود، کاراته را به چشم مردم آورد. در حال حاضر صدها سبک مختلف کاراته در سراسر جهان وجود دارد. البته، برخی از سبک ها با ایجاد سبک های جدید از بین می روند. این تکامل مداوم کاراته است، درست همانطور که شکل باستانی کونگ فو چینی به اوکیناوان ته و در نهایت به کاراته ژاپنی تبدیل شد.