مت آنتی استاتیک

الکترونهای ساکن از منابع گوناگون بر روی مواد عایق جمع می شوند. این مواد عایق ممکن است سطح میز ، طبقات و یا کفپوش باشد. در این موارد تخلیه آنی این الکتریسیته ساکن که اغلب با جرقه همراه است میتواند باعث آسیب جدی به بردهای الکترونیکی شود. در محیط های با گاز و مایعات سریع الاشتعال، جرقه می تواند باعث ایجاد حریق و یا انفجار شود.

یکی از راه حل های این مساله پوشاندن این سطوح با مت های آنتی استاتیک و اتصال آنها به ارت است و موجب می گردد الکترونها تخلیه شده و تجمع بار الکتریکی ساکن ایجاد نشود. مچ بند های آنتی استاتیک از طریق یک دکمه به این مت ها وصل می شود و کاربر در یک مدار تخلیه بار الکتریکی دائمی کار می کند.

در حالت کلی مواد از نظر عبوردهی الکترونهای ساکن به سه دسته تقسیم بندی می شوند. مواد رسانا (Conductive)، مواد پراکنده ساز الکترون (Static Dissipative) و مواد عایق (Insulative). معیار تفکیک این مواد مقاومت بر سطح است که در استاندارد ANSI/ESD S4.1: Work Surfaces- Resistance Measurements   مربوط به اندازه گیری سطوح میزکار است ذکر شده است و عنوان شده است که مقاومت سطحی مواد پراکنده ساز الکترون نباید بیشتر از 109 اهم بر سطح مربع باشد. در شکل حدود  مقدار مقاومت سطحی برای این سه دسته مواد آورده شده است.

مت های آنتی استاتیک که برای میز یا ایستگاههای کاری استفاده می شود معمولا مت های لاستیکی دولایه است و شامل دو لایه است: لایه بالایی از لاستیک پراکنده ساز الکترون که در رنگهای مختلف مانند سبز، آبی، طوسی و … عرضه می شود و لایه پایینی که سیاه رنگ است و دارای آستری کربن دار است . لایه بالایی پراکنده ساز الکترون، الکترونهای ساکن ابزارها و بردهای الکترونیکی را که بر روی مت گذاشته شده است را جذب می کند و در عین حال از طریق دکمه ای که به لایه بالایی وصل شده و همزمان با لایه پایینی هم در تماس است، به لایه پایینی منتقل می نماید. لایه پایینی رساناست و در نتیجه مت با یک اتصال می تواند به ارت وصل شود.

توصیه ما اینست که هر 1.5 متر از مت آنتی استاتیک به ارت وصل شود. و آنها بصورت سری مانند رشته پیچیده متصل نشوند و در عوض هر سیم جداگانه به ارت وصل شود.