هنر شاگردی کردن

شاگردی کردن ضرورت و نیاز هر جامعه ای است اما در دنیای امروز بسیار کمرنگ و کمیاب شده است. همه ی ما در زندگی دو حالت داریم مود دریافت و مود تحویل.

مود دریافت: مثل شنیدن یک قصه یا دیدن یک تئاتر است، در این حالت شما در حال در یافت بسته اطلاعاتی و انباشتن روایت ها در ذهنتان هستید.

مود تحویل: زمانی که ذهن در برابر اطلاعاتی که دریافت میکند گارد میگیرد و شروع به آنالیز داده ها با تجربه ها،باور هاو... خود میکند تا شاید اطلاعات جدید را بپذیرد یا نپذیرد.

در اولین قدم برای شاگردی کردن باید در موضع دریافت قرار بگیریم و در اکثر مواقع حق تایید یا تکذیب کردن را کمرنگ کنیم .

امروزه قرارگرفتن در معرض جریان پیوسته اطلاعات یک امر غیرقابل انکار است.اما همین اطلاعات اگر به صورت (بارش بسته های اطلاعاتی) مثل فضای مجازی باشد، زیاد مفید نخواهد بود. در واقع (جریان اطلاعاتی) که میتواند از طریق یادگیری در داستان ها باشد، یکی از روش های مفید است.

تا زمانی که شخصی در موضع شاگردی کردن باشد باید دو اصل خوب دیدن و خوب شنیدن را رعایت کند.

زمان شاگردی کردن در سازمان های دولتی یا ارگان های خصوصی فرد از حالت مطلق گرایی، ایده آلیست و رویا پرستی دوران دانشجویی خارج میشود و به سمت عمل گرایی پراگماتیسم و واقع گرایی در کسب و کار حرکت میکند.

راهکار هایی برای بهبود و پیشرفت در شاگردی کردن:

1) به تعویغ انداختن قضاوت و عدم پیش داوری: قبل از قضاورت در کار اطلاعات بیشتری را کسب کنیم و تا پایان کار قضاوت نکنیم.
2)مشارکت منفعل داشتن: در مشارکت منفعل بر خلاف مشارکت فعال ،که شخص دائما سوال میپرسد و به دنبال علت و معلول است، باید تابع فرایند بود و در فعالیت ها شرکت کرد. همچنین باید ذهنی منعطف داشته باشیم.
3) سنجیدن ضعف های شاگردی کردن: این ضعف ها ممکن است در افراد مختلف ، متفاوت باشد. به همین خاطر هر فرد باید در عملکر خود کاوش کند تا نقص های خود در شاگردی کردن را بیابد و در جهت بهبود انها عمل کند.

برداشت خلاصه ای از، صحبت های آقای محمدرضا شعبانعلی درباره ی هنر شاگردی کردن

تاریخ تنظیم :1401/9/25