اینکه واکنش یه آدم به دیدن رنج و سختی یک نفر دیگه چی باشه بستگی به خیلی از ویژگی های ذاتی و شخصیتی اون آدم داره اما موضوع صحبت ما در این یادداشت چیز دیگریست.
وقتی انسان به دردی دچار میشود حداقل مادامی که درگیر تحمل اون رنجه به نسبت بسیار بیشتر از قبل رضای قلبی دارد تا فرد دیگری نیز به آن درد دچار شود.
پس چی شد؟ با یه مثال ادامه میدیم.
در حالت عادی من با دیدن اینکه دوستم تصادف کرده و ماشینش کلی خسارت دیده احتمالا خیلی ناراحت میشم اما حالا تصور کنید صبح امروز من خودم تصادف کردم و به شدت بخاطر درگیری های پیش اومده اذیت شدم و از قضا ظهر همون روز دوستمم تصادف میکنه!
احتمالا در حالت دوم من از لحاظ احساسی بسیار راحت تر تصادف دوستم را میپذیرم و ممکنه حتی احساس همدردی کمتری باهاش داشته باشم.
حالا تصور کنید آدمی رو که در زندگی رنج های زیادی کشیده و هرگز نتونسته در جایگاه/موقعیت مورد نظرش قرار بگیره و همچنین از کمبود عاطفی و کلی مشکلات روحی دیگه رنج میبره ، طبق شرحی که بر نحوه عملکرد طبیعی مغز در شرایط رنج داشتیم بنابراین این آدم رضایتی پنهان از دیدن بقیه افراد در موقعیتی با درد مشابه را با خود حمل میکنه.
اصطلاحا به فردی که رنج های متعددی را تحمل کرده و بجای رشد و توسعه با تغییری برخواسته از آن رنجش ها دچار "رضایتی پنهان" در نگاهش به رنج/درد آدمها شده "عقده ای" گفته میشود.
از ارتباط با عقده ای ها پرهیز کنید.
و در انتها چون از ترکیب کلمه عملکرد ذهن در متن استفاده کردم دوست دارم کتاب "تفکر کند و آهسته" از "دانیل کانمن" رو به افرادی که دوست دارند به شناخت بیشتری از نحوه تفکر و تصمیم گیری مغز در شرایط خاص برسند پیشنهاد میکنم. این کتاب بیشتر اقتصادی محسوب میشه اما چون در ابتدا سعی داره فرد رو به ذهن و سیستم تفکرش مسلط کنه ، از ایرادات بنیادی ذهن صحبت میکنه.
