شاید پهلوی زخم دیده به جفای دشمن تو، باید یادآور دل های غم دیده به گناه ما باشد که دیر زمانی است در حسرت مرهم شفا بخش تو به سر می برد.
شاید محسن شش ماهه ی سفر کرده تو باید یادآور شکستن سبوی نیکی های شصت ساله ما باشد.
و بر این باورم، روزی که الماس درخشان وجودت، زینت بخش دامان مطهر خدیجه (س) شد، آمدی که تا ابد تا همیشه حضور بمانی و ابر های تیره گمراهی و جهل را به انوار پاک خویش هزار پاره کنی و اگر نبودی یا نباشی ، پس من کمترین اکنون با چه کسی به سخن نشسته ام؟
تو سیر مائده های معرفت هفت آسمانی و من به عنوان زن ایستگاه امروز زمان، به غایت گرسنه ی طعام آسمانی حیا و نجابت توام.
تو سیراب چشمه های جوشان محبت و ادب و تربیتی و من تشنه ی یک جرعه از آداب صحیح مادری ام.
رخت های ناهمگون سردرگمی، بر تن اعمالم زار می زند. بیا و به لطف خویش دیبای تشخیص را بر من بپوشان تا بدانم و بشناسم؛ آنجا که باید باشم یا نباشم کجاست؟ راه کدام است و بیراهه کدام؟ رفیق موافقی که در عبور از این پل خاکی بتواند همه دلواپسی هایم را پر پر کند و جوانه های امید و اطمینان را در قلبم بکارد، کیست.
مرا به کاخ تقوا و پرهیزکاری ات مهمان نما تا در تماشاگه راز، ویرانی نقاب های موجه نشسته بر چهره کریه دیو سیرتان را به تماشا بنشینم و دست در دست ایمان به تو ، از این دنیای وانفسا جان سالم به در برم.
وقتی گلگونه صورت نیلی شده ات، مظلومیت تو را بر بلندای تاریخ فریاد می زند، رنگین کمان زیبای گفتار و رفتارت نیز در آسمان هفتم، فرشتگان آسمان و زمینیان فرشته گون را به وجد می آورد.
رنگ رنگ شدن دلم را و خاطرم را به رنگ مهربان الهی جلا بخش و بگذار گفتار و کردارم در آغوش گرم گفتار و کردار تو رشد کند و همه لحظه های عمرم شاگرد مکتب عالی مرتبه علی (ع) باشد.
بگذار دست مهربان مادری ات بر سر فرزندانم به ناز بنشیند و برای آنان تمامیت پاکی را به ارمغان آورد و آفتاب دیانت ناب محمدی (ص)، فارغ از هر گونه تبصره و حاشیه ای که پیروان جاهل یا نا اهلان آگاه بر آن افزوده اند، بر قلبشان نور بپاشد.
ادامه دارد...
