وقتی به آسمان نگاه میکنم احساس میکنم ابر ها مارا نظاره میکنند.
هیچ وقت نمیتوان فهمید در دل ابر ها چه میگذرد ولی این را میدانم که همیشه برای نِگریستَن ما گریسته اند.
گاهی فکر می کنم از خورشید خواهش می کنند تا بگذارد کمی بیشتر اب بمانند .
آن ها برای پوشاندن سقف آسمان نمک دریا و ماهی هایی که نفس هروزشان هستند را رها می کنند تا با پاکی به سوی آسمان بروند و به آسمان رنگی تازه می دهند و سعی می کنند آسمان را تنها نگذارند.
چون "اسمان خیلی تنهاست".
او شب و روز به مردم این دنیا نگاه میکند و وقت استراحت ندارد.
او با شادی مردم میخندد ولی گریستن کاریست که به تنهایی نمی تواند انجام دهد، پس از ابر ها کمک میگیرد.
"آسمان خیلی خودخواه است."
و خودش این را خوب میداند و باز هم به این کار ادامه می دهد چون میداند اگر خودش به فکر خودش نباشد شخص دیگری این کار را انجام نمی دهد.
آسمان هزاران سال تنهایی را تحمل کرد تا این را فهمید ولی ما باید در این عمر کوتاهمان این را بفهمیم .
"دنیا خیلی بی رحم است."
و خدا می داند که با او چه کردیم که اینگونه می کند.
