بارها دلتون میخواست که کتاب سادگی و سکوت در هنر ژاپن بخونید؛ اما من نداشتمش!؟ چاپش تموم شده بود.
حالا طاقچه، این فرصت به شما فرهیختگان گرامی، میدهد که کتاب الکترونیکی را در اختیار داشته باشید.
با سلام و احترام
ضمن تشکر از همکاری شما با "پارناس"، کتاب سادگی و سکوت در هنر ژاپن در طاقچه منتشر شد.
شما که میخواستین درباره "تاریخ، فرهنگ، هنر، جامعه ژاپن" بخونین؛
الآن این فرصت برای شما مهیاست.
لینک کتاب در طاقچه:
کتاب سادگی و سکوت در هنر ژاپن نوشته ندا زرندی از ناشر مؤلف است. این کتاب را میتوانید از طاقچه با تخفیف خرید و دانلود کنید.
در بخشی از کتاب میخوانید که:
وسعت ژاپن از وسعت فرانسه و حتی ایالت کالیفرنیای امریکا کمتر است. ذکر این نکته خالی از فایده نیست که همین وسعت کم از مساحت ایتالیا یا جزایر بریتانیا، مهد دو نمونه از بزرگ امپراطوریهایی که جهان غرب شاهد بوده، بیشتر است.
این سرزمین کوچک و افسانهای، دیار دریاهای خروشان و کوهساران بلند و سرکش است. به هر کجا که سفر کنید، کوههای بلندی را مییابید که با کرانه های پر از صخره و سنگ خود پنجه به پنجه دریای خروشان افکنده است. و سه درصد از مساحت خشکیهای زمین را دارا میباشد.
سرزمین افسانه، شعر، زیبایی و هنر، یعنی ژاپن، هر ساله حداقل چهار بار مورد خشم و غضب اقیانوس کبیر قرار گرفته و طوفانهای مهیب این اقیانوس خسارات و جراحات سنگینی را بر پیکر نحیف آن وارد میسازد.
طبیعت در مورد منابع طبیعی ژاپن نیز گویی گشاده دستی را کاملا فراموش کرده است. معدن آهن در این کشور وجود دارد ولی جنس آن مرغوب نیست، زغال سنگی که مورد نیاز صنایع عظیم آهن این کشور میباشد، نیز بسیار کم یافت میشود.
طبق عقاید خرافی کهن، سرزمین ژاپن در روزگاران قدیم بر سر یک گربه ماهی غول آسا قرار گرفته بود. و این گربه ماهی، طبق همین افسانه، گاهگاه از دست حماقت و ضعف موجودات بشری بالای سر خود به خشم میآمد، و در این هنگام پشت خود را از سر غضب تکان میداد، به این ترتیب زلزله ها و زمین لرزه هایی به وقوع می پیوست که در تاریخ ژاپن فراموش نشدنی باقی مانده اند.
به گفته «ویل دورانت» ژاپنیها عادت کرده اند در مقابل خشم طبیعت چون یک نی بامبو خم شوند تا طوفان از آنها بگذرد و دوباره سربلند کرده و درجای خود می ایستند و به زندگی ادامه میدهند. این طوفانها در اواخر تابستان و اوایل پاییز زیاد تولید میشود.
اگر بخواهیم تصویر روشنی از کشور ژاپن را در ذهن تجسم کنیم، باید در سرزمین فعلی سوییس با جمعیت 7 میلیون نفر، جمعیتی برابر با 30 میلیون نفر سکونت کنند. تاریخ استقلال ژاپن به 360 سال ق.م. میرسد.
با وجود آسیبهای فراوان و مکرر، ملت ژاپن با علاقمندی و غیرت، زادوبوم خود را گرامی میدارند.
به گفته «ویل دورانت» در جلد سوم کتاب «تاریخ تمدن»: «مردم ژاپن هیچگاه به فکر ترک زادگاه (پرخطر زلزله خیز، آتشفشانی و...) خود نیافتاده اند، حتی روزی پس از آخرین زلزله بزرگ، کودکان گچ های فروریخته را به جای مداد در دست گرفته و آجرهای برهم افتاده را لوح خود انگاشتند و به نوشتن درسهای خود پرداختند.
این ملت با شکیبایی، تازیانه حوادث را تحمل کرده و در اثر بدبختیهای مکرر، پشتکاری یأس ناپذیر و شهامتی عظیمی یافته است.
بهار، بهترین فصل سال در ژاپن است که هوای مطبوع و مناظر بسیار زیبای آن، جذابیت فراوانی را به وجود میآورد. عشق به طبیعت که ریشه در اعتقادات مذهبی و ملی مردم این کشور دارد، ژاپنیها را بر آن داشته که هر تغییری در طبیعت را بهانه ای برای جشن و سرور و برگزاری آیینهای مذهبی و ملی بنمایند و با وجود پیشرفتهای علمی و فنی و تسلط ماشینیسم در تمامی ابعاد زندگی، همچنان پایبند به رسوم فرهنگی و سنتی خود بوده و بر تداوم الفت خویش با طبیعت و تطبیق آن با چهره جدید زندگی خویش اصرار ورزند.
ژاپنی، شکوفه گیلاس را همیشه مظهر سلحشوری و روح و شهامت دانسته و به این عقیده ایمان دارد. زیرا برخلاف گل سرخ و گل داودی و... که بعد از پژمردگی مدتی به شاخه میچسبد، شکوفه گیلاس بیدرنگ فرو میریزد و چنین تعبیر میکنند که این شکوفه از نابودی وحشتی ندارد و همینقدر که دوره زندگی آن به پایان رسید، دیگر مانند سایر گلها به جای خود باقی نمیماند.
انسان نیز باید از این گل پند گیرد، تا زنده است نباید لحظه ای نشاط و خوشی را از دست بدهد و چون اجل فرا رسد با شهامت و بدون نگرانی تسلیم مرگ شود.
«جشن شکوفه گیلاس» در بسیاری از کشورهای خارجی مرسوم شده، مخصوصا در امریکا، ژاپنیها برای مزار «ژرژ واشنگتن» چندین هزار اصله درخت گیلاس فرستاده اند. هرگاه آفت یا حادثه ای شکوفه گیلاس را کمیاب کند، با کاغذ شکوفه های مصنوعی میسازند.
درخت گیلاس و کاج به قدری در ژاپن محبوبیت دارد که تقریبا در همه پارکها این دو درخت زیبا به چشم میخورند. پارکهای معروفی که در آن تعداد زیاد درخت گیلاس کاشته شده، اینها است:
برخی از بناهای صومعه هایی که تاریخ آنها به اواخر قرن هفتم میرسد، از قدیمیترین بناهای چوبی جهان هستند، و این بناها از هنر عالی بودایی که به آن زمان باستانی مربوط است سرشار میباشند.
در سراسر ژاپن، معابد مشهور بودایی بسیاری دیده میشود که در آنها مجسمه هایی از بودا قرار دارد. بزرگترین آنها مجسمه ای است مفرغی در «نارا»[1]. که بلندی این مجسمه 16 متر و 30 سانتیمتر و سنگینی آن پانصد تن است و آن را در سال 752 م. ساخته شده است.
اما مجسمه ای که در بیرون شهر کاماکورا قرار دارد، مشهورترین پیکره بودا است و آن را «دایبوتسو»[2] میخوانند. بزرگی آن به اندازه ای است که پنج کودک میتوانند بر یکی از شصت هایش بنشینند. در سراسر جهان پیکره ای به این بزرگی در هوای آزاد و بیرون از شهر برپا نشده است. این مجسمه به حالت نشسته 15 متر و 24 سانتیمتر بلندی دارد، قطر آن 29.5 متر و طول چهرهاش تقریبا 2.5 متر است.
دو سال بعد از آنکه کریستف کلمب قاره امریکا را کشف کرد، جزرومد امواجی مهیب انگیخت که به خاک ژاپن روی آورد. این امواج شهرها را ویران کرد، هنگامی که به سوی دریا برگشت، معبدی را که در پیرامون مجسمه «دایبوتسو» ساخته بودند با خود برد. لیکن قدرت این امواج هم نتوانست پیکره عظیم مفرغی بودا را از جای حرکت دهد.
[1] Nara
[2] Daibutsu
مثال دیگر، مراسم روز 5 مه (Boys Festival) را میتوان نام برد که قبلا به اسم روز پسران گرفته میشد. زمانی که پسر تازه به دنیا آمده خانواده ای، اولین مراسم روز پسران خود را جشن میگرفت، والدین وی روی بادبادکی که تصویری از یک جنگجوی افسانه ای یا قهرمانی از داستانهای کودکان بر روی آن نقش شده بود، نام او را مینوشتند. به این امید که فرزندشان سالم و قوی رشد کند. همچنان تصاویر «لاک پشت» و «درنا» نیز به دلیل آنکه سمبل زندگی طولانی هستند، معمول بود.
بادبادک را برای دورکردن شیاطین نیز به هوا میکردند. روی بعضی بادبادکها صورت هایی با زبان درازی بیرون از دهان تصویر گردیده، زیرا عقیده داشتند که این حرکت باعث ترساندن ارواح شیطانی و دور کردن آنان میگردد.
کتاب الکترونیکی «سادگی و سکوت در هنر ژاپن» را از طاقچه دریافت کنید.
