پایهگذار ایده اسمز معکوس در ابتدا توسط دانشمند معروف فرانسوی، ژان آنتوان نوبرت گيفره در اوایل قرن 19 میلادی در دهه 1800 مطرح شد. او برای اولین بار مفهوم اسمز (osmotic pressure) را برای توضیح پدیده انتقال آب از محیط کمغلظت به محیط پرغلظت از طریق غشای نیمهمقاوم مطرح کرد.
در اواخر قرن 19، دانشمندان متوجه شدند که فشار میتواند برای معکوس کردن فرآیند اسمز و دفع مواد حلشده استفاده شود. در این زمان، بسیاری از نظریات پایهای برای درک اسمز معکوس ایجاد شد، ولی هنوز این ایده بهطور عملی قابل اجرا نبود.
• در این دوران، فیزیکدانها و شیمیدانها همچنان در تلاش بودند تا به روشهایی برای کاربرد عملی اسمز معکوس برسند.
در دوران جنگ جهانی دوم، تکنولوژی اسمز معکوس بهطور گستردهتری مورد توجه قرار گرفت. به دلیل نیاز به تصفیه آب برای نیروهای نظامی، محققان پروژههایی را برای طراحی سیستمهای تصفیه آب به روش اسمز معکوس آغاز کردند. یکی از مهمترین تحقیقات در این دوران، استفاده از اسمز معکوس برای تصفیه آب در کشتیها و زیردریاییها بود.
پس از جنگ جهانی دوم، پیشرفتهای عمدهای در تکنولوژی غشاهای نیمهمقاوم بهدست آمد. در دهه 1950، پژوهشگران بهطور موفقیتآمیز غشاهایی ساختند که قادر به جدا کردن نمک از آب دریا بودند.در سال 1959 محققان مؤسسهی هیوس (Hughes Research Laboratories) در ایالات متحده بهطور رسمی اولین غشای اسمز معکوس تجاری را برای حذف نمک از آب دریا ساخته و آزمایش کردند. این غشا از پلیاتیلن و برخی مواد دیگر ساخته شده بود.در دهه 1970، با توسعه فناوری پلیآمید و دیگر مواد شیمیایی مقاوم، غشاهای اسمز معکوس که قادر به تحمل فشار و فرآیندهای شدید بودند، بهطور تجاری تولید شدند. این پیشرفتها باعث شد که فناوری اسمز معکوس به یک روش قابل اعتماد و کارآمد برای شیرینسازی آب تبدیل شود.(پایان قسمت اول)
