این روزا که حال و هوای بچه ها کنکوریه گفتم یه خاطره تعریف کنم از اومدن نتایج ?
من قبل از اومدن جواب ها به همه اطلاع دادم که رتبه ام رو نمیگم تاکید زیاد کردم و گفتم اگر کسی ازم بپرسه اصلاااااااااا ریئکشن مناسبی ندارم باهاش به خانواده هم گفتم اگر می خواید بگین زشته و کلی حرف دیگه جلوی بقیه رو بگیرید :/ والا?
آقا گذشت و روز جواب رسید من که خب اون چیزی نشد که می خواستم و خب طبیعتا حالم خوب نبود بعد از چند ساعت یکی از اقوام شوهر خاله ام که متاسفانه همسایه ی ما بود و یه بچه هم سن من داشت زنگ زد به مامانم که بپرسه رتبه ام چند شده مامانم داشت با خالم صحبت میکرد و خوشبختانه خودم جواب تلفنش رو دادم تا گفت رتبه گفتم من از اول به همه گفتم رتبه ام رو به کسی نمیگم و حالا اگه شما رتبه ی من رو بدونید کاری نمیتونید برام بکنید همونجوری که من رتبه بچه ی شما رو بدونم کاری نمیتونم براش بکنم طرف کپ کرد و تمام دیگه از من چیزی نپرسید :)
نکته 1: بچه های کنکوری عزیز از طرف یه پیشکسوت بهتون میگم اگر تلاشتون رو کردین و اونی نشد که می خواستین فدای سرتون دانشگاه خوب چیزی به دانش آدم اضافه نمی کنه فقط آدم ممکنه با یه سری افراد مناسب آشنا بشه اونم باز بستگی به خود دانشجو داره شما می تونید تو هر دانشگاهی این مسیر رو طی کنید
نکته 2: اینم فکر نکنید اگر دانشگاه خوب قبول شید دیگه برای کار براتون فرش قرمز میندازن ، اصلا اینطور نیست اصلااااا کارفرماها به مهارتتون نگاه می کنن اگر قراره تو ایران کار کنی و مهاجرت نکنی معدلت رو اولویت قرار نده برو کارآموزی برو ور دست استادهای آزمایشگاه های تخصصی اونجا کار کن و مهارت کسب کن مهارت زیاد اگر هم می خوای مهاجرت کنی معدلت اولویت باشه اما کسب مهارت هم تو برنامه ات باشه
در کل مهارت خیلییییی مهمه کارآموزی تو سن پایین هم راحتتره برات هم خیلی بهتره چون سنت کمتره اگر جایی خراب کاری کنی راحتتر قبول میکنن ازت بعدم وقتی سنت میره بالا و سوادت بیشتر میشه برات سخته یه سری کارها رو قبول کنی انجام بدی
پ.ن:مطمئن باشید کنکور همه ی زندگی نیست و خیلی از افراد هم شغلشون با رشته ی تحصیلی شون یکی نیست
