نمی دونم این جملات رو واقعن سهراب سپهری گفته یا نه من چون به دل خودم خیلی نشست و قابل تامل بود رو این جا میذارم.
سهراب می گوید؛
آنگاه که غرورکسی را،له میکنی.
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی.
آنگاه که حتی گوش ات را میبندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی!
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده میگیری.
می خواهم بدانم ،دستانت را به سوی کدام آسمان درازمی کنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟
