مهاجرت

اگر از من بپرسید که مهاجرت را توصیه می کنم یا خیر در جواب شما خواهم گفت :

بدون شک تغییر خوب است .

من روز نوشتهایی گزیده از تجاربم در آمریکای شمالی خواهم نوشت . موکدا اینکه این یک تجربه ی کاملا شخصی ست و بر تافته از برخورد ذهن من با واقعیات زندگی ست و نه بیشتر …..

داستان اول :

اول ژانویه ی ۲۰۲۲ :

من مثل یک زن آبستن یکماهه هستم . در فاصله یی میان انکار و باور . داخل پرواز اتریش نشستم . هنگام خداحافظی مادرم ، یکی از همراهانش و دوست ۳۰ ساله ام بود .

آخرین عبورها از گیت های کنترل فرودگاه امام و تمام . هواپیما از زمین بلند شد و وقتی به میان ابرها رسیدیم ، ذهن من که همیشه و مادر زادی میان ابرها بود حالا دقیقا به معبودش رسیده بود و بی پروا می تاخت . سال‌ها پیش در دوران نوجوانی من و درست در زمانی که تنها دو‌کانال در تلوزیون سیاه و سفید خانه ی ما در دسترس بود و اساسا جهان مدیا و ارتباطات خلاصه به یک تلفن با شماره گیر دایره یی ، یک تلوزیون سیاه سفید یک دستگاه ویدئوی قاچاق با فیلمهای بتا مکس و در نهایت یک پدیده یی برای بازی و سرگرمی و آنهم آتاری در دسترس ما بود ، تمام دلخوشی ما به سریال جنگجویان کوهستان ، هانیکو و اوشین بود و یک محصول وطنی به نام آینه ی عبرت که اکشن ترین سریالی بود که تلوزیون پس از دوران انقلاب پخش می کرد. در میان این همه سر خوشیهای اجباری یک برنامه بود که من را از همه ی جهان جدا می کرد و گویی اینکه در میان این همه تجربه ی مینیمال مدیا یک برنامه ی خاص و ویژه بود و آنهم هنر هفتم با اجرای اکبر عالمی .

آنروزها در میان اون همه فیلم خوب ، من یک پسر بچه ی کوچک و بی ربط به اون سینمای فاخر تنها یک تصمیم داشتم و آنهم روزی به فرانسه بروم و رشته ی سینما بخونم . بارقه های سفر ، جهان بینی تغییر و جا به جایی همانجا در من شکل گرفت . جهان فیلمهای منتخب استاد نه تنها من را شیفته ی سینما کرد که جهان بینی من را عوض کرد . من یک بار مهاجرت کردم و به پاره یی دلایل به ایران بازگشتم اما این بار در میان سالی و شاید یک سوم پایانی زندگی من پایان مطلبوم را انتخاب کردم یک پایان باز به سبک اصغر فرهادی .

هواپیما در مونترال به زمین نشست و قصه شروع شد .

من سعی می کنم با فاصله گرفتن از قضاوت شخصی ،

روایت عینی از مهاجرتم داشته باشم .

من تنها راوی خواهم بود .

دوم فوریه ۲۰۲۲

تورنتو ، کانادا