تاریخ معاصر نشان‌دهنده تأثیرات عمیق و غالباً مخرب اعتماد به قدرت‌های خارجی و سیاست‌های نادرست است. دو نمونه بارز از این موضوع، یاسر عرفات و معمر قذافی هستند که هر دو در مقاطع مختلف به ایالات متحده آمریکا اعتماد کردند و این اعتماد به نابودی کشورها و جنبش‌های ملی آنان انجامید.
یاسر عرفات و اعتماد به آمریکا
یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادی‌بخش فلسطین (PLO)، در دهه 1990 و به ویژه در زمان مذاکرات اسلو، به ایالات متحده اعتماد کرد. او امید داشت که با همکاری با آمریکا، بتواند به یک توافق صلح پایدار با اسرائیل دست یابد. اما این اعتماد به آمریکا به عنوان یک میانجی، در نهایت به نفع فلسطینیان تمام نشد. مذاکرات اسلو به دلیل عدم پایبندی اسرائیل به تعهدات خود و عدم حمایت کافی آمریکا از حقوق فلسطینیان، به بن‌بست رسید. این وضعیت موجب ناامیدی عمیق در میان فلسطینیان و افزایش تنش‌ها شد. در نتیجه، اعتماد به آمریکا به جای ایجاد صلح، به تضعیف موقعیت عرفات و سازمان آزادی‌بخش فلسطین منجر شد و در نهایت این گروه نتوانست به اهداف ملی خود دست یابد.
معمر قذافی و اعتماد به آمریکا
معمر قذافی، دیکتاتور لیبی، نیز در مقاطع مختلف به ایالات متحده اعتماد کرد. در اوایل دهه 2000، قذافی با تغییر رویکرد خود به سمت غرب، به دنبال عادی‌سازی روابط با آمریکا بود. او برنامه‌های تسلیحاتی هسته‌ای خود را متوقف کرد و به همکاری با ایالات متحده در زمینه مبارزه با تروریسم پرداخت. قذافی امیدوار بود که این همکاری‌ها به او کمک کند تا از فشارهای بین‌المللی کاسته و مشروعیت بیشتری برای رژیم خود به دست آورد.
اما این اعتماد به آمریکا در نهایت به نابودی رژیم قذافی، با شروع بهار عربی و قیام مردم لیبی علیه او، ایالات متحده به سرعت به حمایت از مخالفان قذافی پرداخت. این حمایت نظامی و سیاسی به سرنگونی قذافی انجامید، اما پس از آن لیبی به هرج و مرج و جنگ داخلی کشیده شد. کشور به دو دولت موازی تقسیم شد و گروه‌های مسلح مختلف بر سر کنترل مناطق مختلف کشور با یکدیگر جنگیدند.
نتیجه‌گیری
در هر دو مورد، اعتماد به آمریکا و سیاست‌های نادرست، نه تنها به نابودی رهبران این کشورها انجامید، بلکه به بحران‌های عمیق‌تری منجر شد که عواقب آن هنوز هم در منطقه احساس می‌شود. این تجربیات نشان می‌دهد که اعتماد به قدرت‌های خارجی و نادیده گرفتن خواسته‌های داخلی می‌تواند نتایج فاجعه‌باری داشته باشد و به جای حل مشکلات، بر آن‌ها بیفزاید.
