مقاله «آن‌قدر کشته‌ایم که اگر دست از کشتن برداریم، نابود می‌شویم» نوشته عومر برتوف، به بررسی تأثیرات جنگ و خشونت بر جامعه اسرائیل و به ویژه نسل جوان این کشور می‌پردازد. برتوف در این مقاله به تجربه شخصی خود از جنگ و خدمت در ارتش اسرائیل اشاره می‌کند و نحوه مغزشویی جوانان اسرائیلی را مورد نقد قرار می‌دهد.
او به سخنرانی‌ای در دانشگاه بن گوریون اشاره می‌کند که با اعتراضات دانشجویی مواجه شد. این اعتراضات نشان‌دهنده خشم و نارضایتی جوانان از وضعیت کنونی و سیاست‌های دولت اسرائیل است. برتوف بیان می‌کند که بسیاری از این دانشجویان، به ویژه کسانی که به تازگی از خدمت در غزه بازگشته‌اند، تحت تأثیر ایدئولوژی نظامی و تبلیغات ارتش قرار دارند و این امر منجر به انکار واقعیت‌های انسانی در مورد فلسطینیان شده است.
نویسنده به این نکته اشاره تحت تأثیر آموزش‌های نظامی و تبلیغاتی قرار دارند که آن‌ها را به سمت توجیه خشونت و کشتار سوق می‌دهد. به عنوان مثال، او بیان می‌کند که این دانشجویان معتقدند که «آی‌دی‌اف حقیقتاً اخلاقی‌ترین ارتش جهان است» و هر آسیبی که به مردم و ساختمان‌های غزه برسد، کاملاً موجه است زیرا مقصر حماس است که از آن‌ها به عنوان سپر انسانی استفاده می‌کند. این نوع تفکر به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به راحتی غیرنظامیان فلسطینی را از حقوق انسانی محروم کنند و خود را در موقعیت قربانی قرار دهند.
برتوف همچنین به تجارب شخصی خود از خدمت در ارتش اسرائیل و دیدن فقر و نومیدی پناهندگان فلسطینی در غزه اشاره می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که «تصرف سرزمین دیگران» به معنای واقعی کلمه چه تأثیراتی بر افراد و جامعه دارد. او همچنین به احساسات غالب در میان مردم اسرائیل اشاره می‌کند که شامل ترکیبی از خشم و ترس است و خواستار برقراری مجدد امنیت به هر شکل ممکن هستند.
در نهایت، برتوف هشدار می‌دهد که این چرخه خشونت و انکار واقعیت‌ها می‌تواند به نابودی خود اسرائیل منجر شود و ضرورت تغییر این رویکرد را برای دستیابی به صلح و همزیستی تأکید می‌کند. او به نقل از موشه دایان، رئیس سابق ستاد آی‌دی‌اف، اشاره می‌کند که «اگر شمشیر از مشتمان خارج شود، حیاتمان قطع خواهد شد»، که این جمله به خوبی نشان‌دهنده تفکر غالب در جامعه اسرائیل است. برتوف نتیجه می‌گیرد که تنها با پذیرش مسئولیت و تلاش برای ایجاد تغییر می‌توان از این چرخه خشونت خارج شد و به سمت آینده‌ای بهتر گام برداشت.
