هر روز به محض اینکه چشمهایم را باز می کنم. کارهای روز مره ام را با شور و انرژی زیاد انجام می دهم. به دختر کوچکم رسیدگی میکنم، خانه را مرتب می کنم. آهنگ قری با صدای بلند میگذارم و با بهترین زندگیم می رقصم. غذا را آماده میکنم و... . بعد به دنبال تمام علایقم هستم. هر چند کند و آهسته پیش می روم اما تداوم برای من مهم تر است. از دیده شدن بدم نمی آید ولی هیچ وقت هدف اصلی من نیست چون به قیمت پا گذاشتن روی مسیر درست جلو بردن لحظاتم است. معتقدم اگر دلی کاری انجام شود، بدون هیچ ناخالصی و عوام فریبی قطعا نتایج خوبی به همراه دارد. به این باور رسیده ام، قدم به قدم و با صبوری و پشتکار همه چیز به نبوغ و رشد خودش می رسد.
هیچ وقت برای شروع دیر نیست. فقط شروع نکردن, آزار دهنده است. زمانیکه قایقم را در رودخانه ای خروشان انداختم، اولین پارو را زدم و رو به جلو حرکت کردم. دیگر فرصتی نداشتم تا پشت سرم را نگاه کنم و تنها برای رسیدن به مقصدم سعی می کنم درست و اصولی پارو بزنم. هر مقداری که جلو می روم از حسرتهایم و ای کاش هایم کمتر میشود. حتی اگر به جایی که مد نظرم هست نرسم، ناراحت نمی شوم! چون من تمام تلاشم را کرده ام و این برایم کافیست.
به امید روزی که همه ی ما در مسیر علاقه هایمان پارو بزنیم.
زنی متولد نیمه زمستان ۱۳۶۷ از تهران
