می دونم هرکس یه نظری درباره کنکور داره
و من به شخصه از کنکور ( و چه بسا از دبیرستان) و آموزش و پرورش متنفرم
من پایه دوازدهم ادبیاتم
و این رشته رو اجباری انتخاب کردم.
و می تونم بگم نظام آموزشی ما خیلی جای اشکال داره.
مهم ترینشم کنکوره، که تنها سودش عاید مافیا های تدریسی اون میشه.
چرا باید توی مسابقه ای که توش عدالت وجود نداره شرکت کنم؟ وقتی اینو می گم دوستام دیوونه صدام می کنن.
من هم سهمیه خانواده شهید و هم سهمیه فرهنگیان دارم اما به هیچ وجه قصد ندارم کنکور بدم.
من عمیقا باور دارم که برای موفقیت فقط یک راه وجود نداره و کنکور مسلما اون یک راه نیست!
به عنوان مثال:
2+8=10
و
4+6=10
پس نتیجه می گیرم با توجه به علم ریاضی برای رسیدن به جواب و یا همون موفقیت فقط یک راه وجود نداره!
اینقدر برای کنکور به خودتون آسیب نزنید. انسان تک بُعدی نیست ک به ما 12همی ها می گن ورزش و هنر و همه چیزو بزار کنار بشین بخون اگ رشته خوب می خوای.
تصمیم دارم دانشگاه ازاد رو انتخاب کنم.
جوونی و انرژی من خیلی مهم تر از فضای رقابتی مسموم کنکوره! درسته هرچیزی بهایی داره و باید براش سخت تلاش کنیم
ولی من انرژیم رو جای دیگه ای گذاشتم که راه معمولی اکثر افراد نیست!
مسلما وقتی بزرگ شدم مثل رابرت کیوساکی بر ضد تمام سیستم های آموزشی مدارس میشم.
سیستمی که فقط برای کارمند پروری ساخته شته نه کارآفرین پروری.
همه میخوان شغل خوبی پیدا کنن، هیچ کس نمی خواد شغل خوبی برای بقیه بسازه!
همه میخوان خونه بزرگ و خوبی داشته باشن درحالی که هیچ کس نمی خواد خونه های این شکلی برای بقیه بسازه.
برای همینه که کارآفرین ها و سرمایه گذار ها خیلی ثروتمند تر از کارمند ها میشن.
و مطمعنا مدرسه جای آموزشی برای کارآفرین ها نداره و این دلیلیه که توی مدرسه احساس متفاوت بودن و کمی ناراحتی می کنم.
من برای زندگی کارمندی ساخته نشدم و این چیزیه که ازش اطمینان دارم!
وقتی دوستام رو می بینم که پر از استرس و خود کم بینی ان و میلیون ها پول صرف خرید کتاب های کمک درسی ای می کنن که مطالبش به طور 90 درصد هیچ تاثیری توی زندگی آیندشون نداره، خیلی ناراحت میشم.
اینطوری جا انداختن که تنها راه موفقیت و ثروت کنکوره.
درحالی که می بینیم دکتر های بیکار و اسنپی و یا حتی افراد نوجوونی که مدرسه رو ترک کردن و الان ثروت زیادی برای خودشون دست و پا کردن!
جهان خیلی پیشرفته شده، راه های پول درآوردن هم به همون اندازه زیاد شده، مسخرس فکر کنیم برای به ثروت رسیدن حتما به تحصیلات بالا نیازه....
همه برای دکتر،. مهندس و... شدن ساخته نشدن!
اینهارو به کسی نمی گم، چرا؟ چون ذهن های کوچیکشون نمی تونه تصویر بزرگ تر از دنیا رو ببینه، تنها کور سوی دیدشون کنکوره
و باعث میشه فقط من رو عجیب غریب خطاب کنن و علاقه ای به دمخور شدن با این افراد ندارم.
وقتی بقیه با کتاب های مزخرفی مثل فنون و... خودشونو خفه می کنن و برای گرفتن یه نمره بد خودشونو می کشن و گریه می کنن، من اونی هستم که آروم گوشه ی کلاس نشسته و داره کتاب هایی فرای ذهن اونهارو می خونه، کتاب هایی که اون رو برای دنیای واقعی تجارت و زندگی آماده میکنه.
توی دنیای واقعی کسی ازتون نمی پرسه معدل یا نمرتون چنده، بلکه به جیبتون و نحوه مدیریت مالی تون نگاه می کنن.
و این حقیقتیه که قراره عین یه سیلی بخوره تو صورت آدمایی که تنها هنرشون درس خوندنه!
کسایی که برای پیشرفت تو دیگر جنبه های زندگی هیچ تلاشی به خرج ندادن. متاسفانه همه از حرفای تلخ ( اما حقیقت) من خوششون نمیاد.
و من همه نیستم.
ترجیح می دم با سیلی آگاه بشم تا با نوازش، در تَوَهُم خوشبختی غوطه ور!
شما چی؟ دوست دارید با دروغ آروم بشید یا با حقیقت آگاه؟
مهشید دوستی✍?
