جلوی غم را نگیرید. بگذارید کارش را بکند. بگذارید تا ته از چشمانتان بیرون بریزد. قورتش ندهید. دهانتان را هم باز کنید، تا نهایت توان فریاد کنید و غم را پر بدهید توی آسمان. غمی که اسیر شود آدم را مجنون می کند.
