کودک در لغت عبارت است از هر پسر و دختری که به رشد نرسیده باشند. کنوانسیون حقوق کودک در ماده ۱ کودک را کسی می‌داند که زیر ۱۸ سال سن دارد. ماده یک قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب ۱۳۹۹ نیز در بند الف و ب به تعریف طفل و نوجوان پرداخته و طفل را فردی می‌داند که به حد بلوغ شرعی نرسیده است، و نوجوان را هر فرد زیر هجده سال کامل می‌داند که به سن بلوغ شرعی رسیده است.
هر چند خشونت های جنسی پدیده ی جدیدی نبوده و بشر همواره با آن درگیر بوده است ولی با گسترش مبادلات بین المللی و رشد و توسعه ی رسانه های نوین با موج گسترده ای از سوءاستفاده جنسی از کودکان روبرو هستیم.
در نظام داخلی، در راستای اعمال سیاست‌های حمایتی مطابق با معیارهای بین‌المللی و وجود خلأ در قانون سابق حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب ۱۳۸۱، نیاز به حمایت‌های افتراقی از کودکان بزه‌دیده جنسی احساس می‌شد. قانونگذار، در سال ۱۳۹۹ در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان نسبت به حمایت از این بزه‌دیدگان در برابر آزارهای جنسی توجه خاصی داشته است. مطابق تعریف سازمان بهداشت جهانی کودک آزاری عبارت است از آسیب یا تهدید به سلامت جسم یا روان و سعادت و رفاه و بهزیستی کودک به دست والدین یا افرادی که نسبت به او مسئول هستند .
منظور از آزار جنسی کودک ، درگیر نمودن کودک در فعالیتهایی است که منجر به ارضاء جنسی افراد بزرگسال می شود .سوء استفاده جنسی ، تماس ها یا تعاملات بین کودک وفرد بالغی است که کودک را به منظور تحریک جنسی مورد استفاده قرار داده است .
آزار جنسی معمولا ً توسط افراد خانواده و نزدیکان و آشنایان و بندرت توسط افراد غریبه صورت می پذیرد . مطالعات نشان داده است که در اکثر موارد آزار دهندگان کودک ، والدین وی و ناپدری و یا نامادری او هستند و مواردی را که شامل بیگانگان و غریبه ها می شود ، درصد کوچکی از کل موارد را در بر می گیرد . همچنین مطالعات نشان داده است که در بیـشتر آزارهای جنسی کودکان که توسط پدر اعمال شده است ، کودک قربانی دخـتر بوده است .
عدم طرح و پرداخت به این معضل بزرگ فرهنگی و اجتماعی بدین خاطر است که از نظر سنّتی و فرهنگی ، این موضوع بصورت یک تابو بشمار می رود و تمایلی به صحبت در مورد آن وجود ندارد و دیگر آنکه جرم کودک آزاری و به ویژه کودک آزاری جنسی یک جرم نسبتاً پنهان است و همچنین به این دلیل که آمار دقیقی در مورد این جرم بنا بر دلایل مختلف ارائه نمی شود و به اصطلاح آمار سیاه بزهکاری یا لیست سیاه وجود دارد ، در خیلی از موارد این جرم پنهان باقی می ماند .
از نظر روان‌شناسی جنایی ، پدوفیلی یا بچه بازی نوعی اختلال روانی است که در نتیجهی آن فرد بیمار به جای برقراری روابط عادی جنسی با جنس مخالف، به سراغ دختران یا پسران کم سال و نوجوانان میرود و میل جنسی خود را با تماس با آن‌ها ارضا میکند. مرتکبان پدوفیلی بیشتر مردان هستند که اگر با حالتهای روانی دیگر مثل «سادیسم» توأم شود، سبب ارتکاب جنایتهایی هم میگردند. بسیاری از این مرتکبان ازدواج کرده و گاه خود نیز دارای فرزند هستند. مجرمانی که مرتکب بچه بازی میشوند، از اشخاص بالغ میترسند، به همین دلیل به کودکان نزدیک میشوند چرا که از این طریق احساس قدرت جنسی و برتری به آن‌ها دست داده و میتوانند خود را ارضا کنند در کشور ما جرم پدوفیلی که گاهی به بچه بازی معروف است متأسفانه از نظر حقوقی صراحتاً جرمی به این عنوان در قوانین پیش بینی نشده است و لذا از این حیث حمایت خاصی را برای کودکان ندارد. در این اختلال انواع فعالیت‌ها متفاوت است و از نگاه کردن به کودک تا درآوردن لباس او و لمس کردن بدنش را در بر می‌گیرد. با این حال، این اعمال اغلب شامل رابطه جنسی دهانی یا لمس اندام تناسلی کودک یا فرد متفاوت هستند. مطالعات نشان داده کودکانی که احساس بی توجهی یا تنهایی می‌کنند، بیشتر در معرض خطر سوء استفاده جنسی قرار دارند.
در سال ۱۳۹۹ قانونگذار با تصویب قانون حمایت از اطفال و نوجوانان با آوردن بند۱ وو۲ ماده ۱۰ این قانون اشاره می‌دارد که: آزار جنسی تماسی توسط محارم یا با عنف به مجازات حبس درجه ی پنج قانون مجازات اسلامی محکوم می‌گردد. همان‌طور که از فحوای کلام بند یک ماده ی ۱۰ به دست میآید هرچند قانونگذار به طور خاص بچه بازی را جرم انگاری نکرده است اما میتوان به راحتی با استفاده از این ماده مرتکبان این جرم را مورد مجازات قرار داد؛ بنابراین اگر جرم پدوفیلی شامل جرایم حدی نباشد و شامل آزار جنسی تماسی توسط محارم و یا با عنف با طفل باشد محکوم به مجازات درجه پنج (دو تا پنج سال حبس و جزای نقدی مقرر شده در ماده ۱۹قانون مجازات اسلامی ) میشود. بدین صورت خلأ قانونی که در قوانین سابق وجود داشت نیز از بین میرود.
البته به نظر میرسد مجازات لحاظ شده با توجه به شنیع بودن عمل ارتکابی و آثار مخرب و زیانباری که از لحاظ روانی به طفل وارد میآورد آن‌چنان سخت و متناسب نباشد.
