از نامداران بزرگ ایران تا اسی پشنگ های امروزی
دنیای مجازی با همه عیب و ایراد هایی که گاها به آن وارد می شه،مزایای زیادی هم داره.
ازجمله اینکه با یک نگاهی کلی به صفحات مجازی میشه رفتار مردم را آنالیز کرد. میشه فهمید مردم چه تفکراتی دارند و از چه ارزش های پیروی می کنند؟؟
چون متناسب با همین افکار است که محتواهای تولید شده را دنبال یا به زبان امروزی فالو می کنند.
حالا وقتی با دقت بیشتری صفحات را دنبال می کنیم، درنگاه اول چیزی جز پوچی، رفتارهای سخیف نمی بینیم اما چیزی که عجیب تر از همه اتفاقات می باشد، حمایت های چندین میلیونی است که از بعضی محتواها می شود.
چیشده است که از شاعران، نویسندگان، هنرمندان بزرگ دوران قدیم و معاصر، رسیده ایم به چنین افراد و محتواهای بی کیفیت.
به قول معروف مشت نمونه خروار است . اما مسئله دیگه ای که نباید از آن چشم پوشی کرد، این است که آیا همه تقصیر ها به گردن مردم است؟؟
ایا نبود محتواهای کافی و آموزنده در رسانه های رسمی، مردم را به این سمت نکشانده؟؟ آیا تفکرات مردم عوض شده؟؟
و....
سوالات زیادی از این قبیل که جواب دادن به آن ها می تواند مارا در ریشه یابی این مسئله کمک کند تا با نگاهی چند جانبه به نتیجه برسیم. تجربه شخصی من میگه،تلویزیون ، خیلی وقته از دوران اوج خودش فاصله گرفته،دورانی که من از صبح تا شب با برنامه های مختلف طنز پای تلویزیون می نشستم و از جام تکون نمی خوردم. حتی یکی از دغدغه های من این بود، که چطور با اینهمه وابستگی به برنامه های تلویزیون، دانشگاه شهر دور برم، جایی که دسترسی به این برنامه ها خیلی ممکن نیست. اما با گذر زمان نه تنها این وابستگی از طرف تلویزیون تقویت نشد، بلکه بر فاصله ها مهر تایید زد. باتوجه به چنین سیاست هایی ، شکل گیری چنین ذائقه هایی در بین مردم کاملا طبیعی و قابل پیش بینی است.
اما این بخش در اختیار و کنترل ما نیست.
پس باید ابعادی رو بررسی کنیم که قدرت تاثیرگزاری بر روی اون ها رو داریم و می توانیم در آن ها تغییرات رو به وجود بیاریم.
همه کم و کاستی ها درست و قابل قبول، اما چرا ما انقدر سطح توقعاتمون رو پایین اوردیم و این را به سیاست گذاران القا کردیم که همین برنامه های معمولی روبه پایین برای ما کافیست و از آن ها لذت میبریم؟؟
ایا واقعا ما لایق چنین محتواهای سطح پایین هستیم؟؟
مگه در فضای مجازی افرادی که محتواهایی هدفمند و پرمحتوا می سازند وجود ندارند؟؟ چرا از آنها استقبال زیاد و چشم گیر نمی کنیم که به دیگران بفهمونیم ما لایق محتواهای ارزشمندیم.
در بعضی از جاها می گویند کاری به مقصد نداشته باش، از مسیر لذت ببر؛ اما این راهی که ما داریم طی می کنیم نه مسیر قشنگی داره و نه مقصد درستی ، باید به خودمون بیاییم.
یکبار داخل اینستاگرام کلیپی رو تماشا می کردم، البته موضوعش متفاوت با بحث الان ما بود اما دیالوگ هایی که رد و بدل شده بود مصداق خوبی برای حرف ما بود.
در اونجا گفته شده بود: اگر من، الان کارخونه دارم و ماشین خوبی سوارمیشم، یک روز ورشکست بشم، کل شهر رو پیاده میرم ولی هیچوقت یک ماشین معمولی سطح پایین سوار نمیشم.
حالا ما باید از این حرف درس بگیریم و در دنیای مجازی هم چنین رفتاری را الگوی خودمون قرار بدیم.
یادمون باشه ما مثل افراد بند باز نترس، داریم بر روی فرهنگی بند بازی میکنیم که به یک تار مویی بند و ممکنه هر لحظه با یک لغزش مارو به ته پرتگاه پرت کنه.
چون این رفتار ها،با گذشت زمان ناخواسته این رو به جوون ها القا می کنه که راه رسیدن به پول و شهرت در دنیای امروز رفتاری های سخیف و دور از شعور.
ا
