پرسش:
در وضعیت خیزهایش مردم ایران چگونه می توانیم به سرنگونی رژیم برسیم و تحت کدام رهبری؟
پاسخ:
برای پاسخ به سوال شما ابتدا باید تجربه قیام مسلحانه ۱۳۵۷ را مرور کنیم. انقلاب بهمن ۱۳۵۷ و در محور آن اعتصاب عمومی کارگران شرکت نفت و سایر اقشار زحمتکش جامعه منجر به سرنگونی نظام شاهنشاهی شد. اما به علت نبود رهبری انقلابی کارگری قدرت سیاسی توسط خمینی از مردم ربوده شد. در آن دوره، تظاهرات خیابانی و اعتراضات میلیونی مردم ایران به علت نبود رهبری بدست یک رژیم ارتجاع دیگر افتاد. امروز نیز تمامی جریانات بورژوایی از شورای مدیریت گذار و سلطنت طلبان گرفته تا سکولار دمکرات و مشروطه خواه و جمهوری خواهان و اصلاح طلبان همه ادعای رهبری داشته و مردم را به شورش تشویق کرده تا رهبری خود را بر جوانان تحمیل کنند. جوانان ایران باید هشیارانه در صدد سازماندهی مستقل خود و جدا از رهبری احزاب و جبهه های وابسته به آمریکا و اروپا اقدامات لازم را انجام دهند.
وظایف اصلی مارکسیست های انقلابی در وضعیت کنونی ضمن شرکت فعال در اعتراضات توده ای از قرار زیرند:
۱-ساختن هسته های مخفی با فعالان مبارز و مورد اعتماد برای تضمین تداوم مبارزات.
۲- ارتباط گیری با کارگران پیشرو به ویژه کارخانه هایی که اخیرا اعتصابات را سازمان داده اند. طرح و تبلیغ شعار مرکزی: اعتصاب عمومی کارگری! برای پیوند به اعتراضات میلیونی در خیابان ها.
۳- طرح شعار سرنگونی رژیم و استقرار حکومت کارگری برای تضمین استقلال خود از رهبران بورژوا و تحقق رهبری کارگران. رهبری سرمایه داری با هر چهره ای که ظاهرا می شوند قابل اعتماد نیستند!
شوراهای کارگری به مثابه قدرت انقلاب آتی و تشکیل حزب پیشتاز کارگری به مثابه رهبری کننده انقلاب برای پیروزی انقلاب سوسیالیستی در ایران تعیین کننده است.
منبع: مازیار رازی
