---
ناصر تقوایی؛ وداعی در سکوت دریا
سکوت رفتنش، شبیه آرامش دریا بود...
ناصر تقوایی رفت، همانگونه که زیست — آرام، نجیب و بیادعا.
کارگردانی از تبار جنوب، از دلِ باد و نمک و بوی نفت، که با نگاهی انسانی و شاعرانه، زندگی را در قاب تصویر معنا کرد.
در فیلمهایش، انسان نه قهرمان بود و نه قربانی؛ انسانی بود میان عشق و تنهایی، میان امید و فراموشی.
در ناخدا خورشید، شکوهِ مقاومت را آفرید،
در آرامش در حضور دیگران، خشمِ پنهانِ روزگار را،
و در کاغذ بیخط، تلخیِ فراموشی را در چهرهی زندگی مدرن بازتاب داد.
تقوایی کمکار بود، اما هر فیلمش وزنی داشت به اندازهی یک فصل از تاریخ سینمای ایران.
او از آندسته هنرمندانی بود که سکوتشان فریاد داشت؛
از آنان که بهجای شعار، حقیقت را تصویر میکردند.
اکنون، در غیابش، دریا آرامتر است و سینما خاموشتر.
اما نامش در حافظهی ما باقیست —
در هر قابِ راست، در هر نگاهی صادق،
و در هر هنرمندی که هنوز به ایمانِ تصویر باور دارد.
روحش در آرامش،
و یادش در روشنای اندیشه و دریا. 🌾
تگها:
#ناصر_تقوایی #سینمای_ایران #سینمای_مولف #ناخدا_خورشید #کاغذ_بی_خط #آرامش_در_حضور_دیگران #قاب_نقد_فیلم #یاد_ماندگار #وداع_با_سکوت #ادبی #هنر #سینما
