امروزه از سیستم ها ی اعلام حریق به طور گسترده در ساختمان ها و اماکن مسکونی و صنعتی استفاده می شود. استفاده از این سیستم ها خسارتهای ناشی از حریق را به حداقل رسانده و با اطلاع دادن به ساکنین ساختمان در مواقع بروز حریق از تلفات جانی جلوگیری می نماید. بر اساس اثرات سه گانه حریق یعنی دود و حرارت و شعله می توان به وجود آن پی برد. به طور کلی سیستم های اعلام حریق در دو نوع عادی و هوشمند ساخته شده اند.
درسیستم های عادی مکانی که قرار است از نظر حریق حفاظت شود را به منظور تشخیص به موقع و سریعتر حریق در مواقع بروز به مناطق مشخص تقسیم می کنند .به هر کدام از این مناطق یک ناحیه ( Zone ) گفته می شود . این عمل در سیستم های هوشمند نیز انجام می پذیرد ولی مزیتی که این سیستم ها نسبت به سیستم ها ی عادی دارند این است که این سیستم ها دارای اجزای قابل آدرس دهی هستند و علاوه برتشخیص ناحیه ای که حریق در آن اتفاق افتاده عنصری که حریق تشخیص داده را نیز معین می کنند.
– تجهیزات تشخیص حریق ( دیتکتور)
– تجهیزات اعلام حریق ( فلاشرها ، آژیرها و…)
– مرکز کنترل یا پانل مرکزی که وظیفه ارتباط بین دیتکتورها و وسایل اعلام حریق را به عهده دارد.
