سلام.
امیدوارم پاکی بی تاریخ برای همه همدردام.
من۲۴سالمه،و تا دوسالو نیم پیش ب هرویین اعتیاد داشتم.تقریبا۴سال پیش رفتم کمپ و دَوا رو ترک کردم.بعد از۱۸روز اومدم بیرون،و با مغزی ک نپذیرفته بود داک شدن کاری ندارع پاک مونده ک هنره،بعداز۲۳روز مصرفمو شروع کردم.شادو خندان دوباره تباهی ای ک فکر میکردم همه کسوکارمه با اغوشی باز منو پذیرفت.عجب دوست خوبیع این مواد، نه؟وقتی هیچکی نمیخوادت کنارته وقتی هیچکی نمیفهمتت میفهمتت،رفیقی ک تمام دردای روحیو جسمیو اروم میکنه بهترین رفیقه دیگ نه؟به ولاه قسم نیست ب خدا قسم نیست.مواده مخدر مثل یه رفیق مادرج....ک روش حساب باز میکنی بعد ضایت میکنه.مواد مخدر تباهیهههه.رفیق نیست.دشمنه.پول میدیم ب کاسب ک مرگ نسیه بگیریم؟خللصه کار ندارم.دوسالو نیم پیش فهمیدم اشتباه میکردم همه اون فکرا کاذب بوده اثر مواد بوده.مواد رفیق نیست مواد بی همه چیز ترین چیزه ت زندگی.ک فقط سرمو برده بود لای پاهام سرمو برده بود پایین...تصمیم گرفتم ترک کنم،ولی نخاستم برم کمپ.با اگاهی رفتم زیر نظر پزک کلینیک با متادون ترک کنم.اونا ک فقط میگن بخور زوده.تو این خودم رسوندمش ب۳۰میل و هر هفته۵میل ازش کم کردم،الان رسوندمش ب ۱۵میل.اینارو گفتم ک بهم کمک کنید اگ صدامو شنیدید.برسونمش ب۵میل؟بعد ولش کنم.ترکم کامل میشه؟من۲۳سالمه ولی اندازه ی ادم ۴۰ساله درد کشیدم.شاید الان کسی از قیافم نفهمه اعتیاد دارم.ولی خودم ک میدونم:)با هیچ‌دختری حوصله ندارم برم تو رابطه.همه چیشو دارم.وقت،قیافه،سن خوب،هیکل خوب،باطن خوب،شکل خوب،ولی داغونم.داغوووون.همه همدردام چشمه منن.خاک پاتونو سرمه چشمام میکنم.یاعلی
ببا
