امر کردن حضرت ابوطالب به امیرالمومنین برای خوابیدن در بستر پیامبر علیهم‌السلام
🛑وَ أَخْبَرَنِي الشَّيْخُ أَدَامَ اللَّهُ عِزَّهُ قَالَ: لَمَّا أَرَادَ رَسُولُ اللَّهِ ص الِاخْتِفَاءَ مِنْ قُرَيْشٍ وَ الْهَرَبَ مِنْهُمْ إِلَى الشِّعْبِ لِخَوْفِهِ عَلَى نَفْسِهِ اسْتَشَارَ أَبَا طَالِبٍ رَحِمَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ فِي ذَلِكَ فَأَشَارَ بِهِ عَلَيْهِ ثُمَّ تَقَدَّمَ أَبُو طَالِبٍ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع أَنْ يَضْطَجِعَ عَلَى فِرَاشِ رَسُولِ اللَّهِ ص لِيَقِيَهُ بِنَفْسِهِ فَأَجَابَهُ إِلَى ذَلِكَ فَلَمَّا نَامَتِ الْعُيُونُ جَاءَ أَبُو طَالِبٍ وَ مَعَهُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع فَأَقَامَ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَضْجَعَ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع مَكَانَهُ فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع يَا أَبَتَاهْ إِنِّي مَقْتُولٌ فَقَالَ أَبُو طَالِب اصْبِرَنْ يَا بُنَيُّ فَالصَّبْرُ أَحْجَى كُلُّ حَيٍّ مَصِيرُهُ لِشُعُوبٍ قَدْ بَذَلْنَاكَ وَ الْبَلَاءُ شَدِيدٌ لِفِدَاءِ النَّجِيبِ وَ ابْنِ النَّجِيبِ لِفِدَاءِ الْأَغَرِّ ذِي الْحَسَبِ الثَّاقِبِ وَ الْبَاعِ وَ الْفِنَاءِ الرَّحِيبِ إِنْ يُصِبْكَ الْمَنُونُ فَالنَّبْلُ يُبْرِي فَمُصِيبٌ مِنْهَا وَ غَيْرُ مُصِيبٍ كُلُّ حَيٍّ وَ إِنْ تَمَلَّى بِعَيْشٍ آخِذٌ مِنْ سِهَامِهَا بِنَصِيبٍ قَالَ فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع أَ تَأْمُرُنِي بِالصَّبْرِ فِي نَصْرِ أَحْمَدَ وَ وَ اللَّهِ مَا قُلْتُ الَّذِي قُلْتُ جَازِعاً وَ لَكِنَّنِي أَحْبَبْتُ إِظْهَارَ نُصْرَتِي وَ تَعْلَمَ أَنِّي لَمْ أَزَلْ لَكَ طَائِعا وَ سَعْيِي لِوَجْهِ اللَّهِ فِي نَصْرِ أَحْمَدَ نَبِيِّ الْهُدَى الْمَحْمُودِ طِفْلًا وَ يَافِعاً.
مرحوم شیخ مفید نقل می کند:
چون رسول صلّى اللَّه عليه و آله خواست از قريش پنهان شود و به طرف درهاى به سبب خوف از جان خود بگريزد، با ابو طالب پدر امير المؤمنين عليه السّلام مشورت كرد. پس ابو طالب اشاره به پنهان شدن نمود و آن را مناسب دانست و پيش امير المؤمنين رفت و به او گفت كه جاى رسول صلّى اللَّه عليه و آله بخوابد تا با جان خود حفظ آن حضرت كند.
امير المؤمنين عليه السّلام اين را قبول كرد، چون شب شد و چشم مردم به خواب رفت، ابو طالب با امير المؤمنين آمد. پس رسول صلّى اللَّه عليه و آله برخاست و امير المؤمنين عليه السّلام را در جاى خود بخوابانيد.
پس امير المؤمنين به ابو طالب گفت: «يا ابتاه إنّى مقتول»؛ يعنى اى پدر، من نزديك به هلاكت و قتلم. (قطع اميد از من و طمع از حيات من بدار و از خدا طلب اجر كن)ابو طالب گفت:
؛ يعنى اى پسر من، در اين بلا صبر كن، به درستى كه صبر كردن عاقلى است و هر زنده آخر راهش به موت است.تو را در بلاى شديد بذل كرديم از براى فداء كسى كه نجيب و پسر نجيب است. (يعنى رسول صلّى اللَّه عليه و آله)از براى فداء كسى عزيز است كه داراى حسب روشن و شرف و كرم و ساحت وسيع باشد. اگر به تو مرگ برسد علاجى نيست به درستى كه تير كه مىتراشند بعضى مىخوردو بعضى نه، بسا آدمى بعضى مدتى زنده مىماند و بعضى زود مىرود.هر زندهاى اگر چه مهلتش بدهند مدتى زنده باشد آخر به او از مرگ نصيبى مىرسد.
پس امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:آيا تو مرا به يارى احمد امر مى كنى نمىدانى كه من بى گفته كسى در نصرت او مى كوشم و اللَّه آنچه را گفتم از روى جزع و خوف نگفته ام.و ليكن دوست مىداشتم تو نصرت مرا ببينى و بدانى كه من هميشه طاعت تو مىكنم.
سعى من در نصرت احمد براى رضاى خداست كه پيغمبرى هدايت كننده و حمد كرده شده در طفوليت و بزرگى است.
📚:الفصول المختارة، ص: 58
