نقد فیلم از کرخه تا راین از منظر استفاده از سلاح شیمیایی
معرفی : فیلم از کرخه تا راین فیلمی ایرانی است که توسط ابراهیم حاتمی کیا در سال ۱۳۷۱ ساخته شده و در یازدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.
از کرخه تا راین یکی از بهترین فیلم‌های سینمای دفاع مقدس ایران است که اولین همکاری سینمایی ایران و آلمان نیز است.
بررسی سندیت تاریخی: در جنگ تحمیلی میان ایران و عراق و بمباران شیمیایی رخ داده در آن روزها، افراد و جانبازانی بر اثر این واقعه آسیب دیده اند که تا زمان حیات با مشکلات ناشی از این اتفاق زندگی خود را می گذرانند سختی های درمانی و لزوم مراجعه این افراد برای معالجه به خارج از کشور بخش دیگری از دشواری های این رویداد است. پس از کاربرد سلاح شیمیایی توسط عراق علیه رزمندگان ایرانی و مردم حلبچه و سردشت، تصوری که مسئولان کشور ما داشتند این بود که چون آلمان این سلاح را درست کرده است بنابراین راه درمانش را هم می‌داند. برای همین مجروحان را به این کشور اعزام کردند.
تحلیل: فیلم از کرخه تا راین وصف همه انسان‌های دردمندی است که فریاد مظلومیتشان در گلو مانده. آدم‌هایی که دور مانده از اصل خویش، با همدم خود راز دل می‌گویند و در انتظار وصلند. فغان‌های شکوه‌آمیز سعید را با یار در کنار رود راین به یاد بیاورید.
ابراهیم حاتمی کیا حرمت نگه می‌دارد و به حریم خلوت سعید دست‌اندازی نمی‌کند و چهره او را در آن حال خوش عبادت از ما می‌پوشاند، چرا که فیلمساز هم برای سعيد احترام قائل است و هم برای مخاطبش. سینما برای او، نه تفنن است، نه دستاویز و وسیله «پیام»؛ که نیاز جدی است به بیان خود و دنیای پیرامونش، بیان داغ‌ها و غصه‌های خویش، بیان رازها، دردها و مظلومیت‌های بسیجی‌ها در جنگ و پیگیری سرنوشت آن‌ها در دوران بعد از جنگ. فيلمساز ما از جبهه به سینما آمده، قدر جبهه را می‌داند، قدر یافتن خود را، قدر دوستی‌های غریب جبهه را. آیا یوناس نوجوان می تواند بار سنگین «پلاک ـ هویت» سعید را با خود حمل کند؟ آیا این «نوعی ایده آل نگری نسبت به آینده» آرزویی است که با سازش توأمان می شود یا تولدی است دیگر در ادامه راه؛ راهی که سخت است و هر چه بگذرد، سخت تر می شود و پردست اندازتر، راهی که تدارکات بسیار می خواهد؛ تدارکات عمیق تر زندگی و تجربه و تدارکات جدی تر سینمایی و حس تربیت شده تر.
