???
??
?
?رمان امنیتی، انقلابی #خط_قرمز
جلد اول ؛ رفیق
جلد دوم ؛ خط قرمز (رمان بلند)
? قسمت #دویست_وپنج
حس می‌کنم دیگر کسی ،
دستم را نوازش نمی‌کند. مطهره سر جایش نیست و صندلی خالی شده. دلم برایش تنگ می‌شود.
به چهره پوریا دقیق می‌شوم؛
مثل همیشه سرحال نیست. حتی دور چشمانش کمی پف کرده. صورتش بیشتر از قبل گرفته‌است.
می‌گویم:
- ولی چی؟
- ترکش سومی دنده‌ت رو شکسته و ریه‌ت رو سوراخ کرده. هنوز هم نتونستیم درش بیاریم. باید بری دمشق. احتمالا از اون‌جا هم اعزام بشی ایران.
دنیا روی سرم آوار می‌شود؛ یعنی دیگر نمی‌توانم در سوریه بمانم؟
پوریا می‌گوید:
- احتمالاً بخاطر داروی مسکن، یکم بدنت احساس کرختی داره. خوب می‌شه. هرچند اگه بازم درد داشتی، بگو برات مسکن تزریق کنیم.
با این که می‌دانم فایده ندارد،
باز هم تقلا می‌کنم برای بلند شدن.
نیم‌خیز که می‌شوم،
درد در سینه‌ام می‌پیچد؛ انگار یک چیز محکم و نوک‌تیز در ریه‌ام تکان می‌خورد و آن را می‌خراشد.
بی‌توجه به دردی که نفسم را بریده،
می‌گویم:
- من خوبم. لازم نیست برگردم ایران، همین‌جا درستش کنید دیگه!
پوریا شانه‌هایم را می‌گیرد تا من را روی تخت بخواباند:
- مگه ماشینه که همین‌جا درستش کنیم؟ میگم دنده‌ت شکسته، ریه‌ت پاره شده! اصلا نباید تکون بخوری، چون ممکنه ترکش حرکت کنه و اوضاع بدتر بشه. پسر خوبی باش و بخواب سر جات، باشه؟ امشب با هواپیما می‌برنت دمشق.
باز هم توی کتم نمی‌رود.
خوابیدن روی تخت بدترین کابوسم است؛ آن هم وقتی از اوضاع پایگاه چهارم بی‌خبرم.
کنار روپوش سپید پوریا را می‌گیرم و به رگبار سوال می‌بندمش:
- من چند روزه بیهوشم؟ از قاسم‌آباد خبری نداری؟ بعد این که من مجروح شدم چی شد؟ سیاوش حالش خوبه؟
پوریا نگاهش را می‌دزدد و خودش را با معاینه‌ام سرگرم می‌کند:
- دو روزه بیهوشی. راستش من خیلی از اخبار نظامی سر در نمیارم؛ ولی فکر کنم اوضاع خوبه.
این جمله‌اش بیشتر از این که آرامم کند،
نگرانم می‌کند. مطمئنم چیزی هست که نمی‌تواند به من بگوید.
دوباره سعی می‌کنم به بازویم تکیه کنم و از جا بلند شوم:
- چیزی شده که به من نمی‌گی؟
? ادامه دارد....
?نویسنده فاطمه شکیبا
@khandani_nab
