تأمین خواسته یکی از تأسیسات حقوقی در آیین دادرسی مدنی ایران است که به خواهان اجازه می‌دهد قبل از صدور حکم نهایی، از دادگاه بخواهد اموال خوانده را توقیف کند تا در صورت صدور حکم به نفع او، اجرای حکم با مشکل مواجه نشود.
۱. وجود دعوای اصلی: خواهان باید دعوایی را مطرح کرده باشد یا حداقل ظرف ۱۰ روز پس از صدور قرار تأمین، دادخواست خود را تقدیم کند.
۲. موجه بودن درخواست: خواهان باید دلیلی ارائه کند که نشان دهد احتمال تضییع حق یا فرار خوانده از اجرای حکم وجود دارد.
۳. ارائه خسارت احتمالی: معمولاً خواهان باید مبلغی به‌عنوان خسارت احتمالی نزد دادگستری بسپارد تا اگر در نهایت محکوم به بی‌حقی شد، خسارات ناشی از تأمین را جبران کند.
۴. انواع مواردی که بدون نیاز به سپردن خسارت احتمالی پذیرفته می‌شود:
نکته: اگر قرار تأمین اجرا شود اما در نهایت خواهان در دعوای اصلی شکست بخورد، خوانده می‌تواند جبران خسارت ناشی از تأمین را مطالبه کند.
