یه آدم اگه از یه ارتفاع بیست متری زمین بخوره قطعا میمیره، ولی یه کوهنورد دو هزار متر میره بالا و برمیگرده، چیزیش که نمیشه هیچ، قوی تر و باروحیه تر از قبل میشه.
کوهنوردها آروم میرن بالا و آروم برمیگردن، قدم یه قدم درد رو تحمل میکنن،سخت تر از از تحمل درد و بار سنگین کوله مبارزه با اندیشه نتواستن است.
بار ترس نرسیدن ، بار ناامیدی و پیشمانی از شروع کردن بسیار سنگین تر از تجهیزات داخل کلوله هستند.
در کوهنوردی رقابتی نیست غیر از مبارزه با خود، پیروزی نیست مگر بر درون خویشتن.
هزاران و چند هزاران قدم برای رسیدن به یک هدف.
ای حلزون از کوهستان فوجی بالا برو، اما آرام آرام...
