آدم دوست داره همیشه برنده باشه.
تو محیط کار همیشه ازش تقدیر بشه و ارتقاء بگیره،
تو روابط عاطفی از هیچ کسی نه نشنوه.
تو معاملاتی که انجام میده همیشه سود کنه.
تیمی که طرفدارش هست ببره،
سهامی که خریده بره بالا،
زمینی که خریده رشد کنه، خونه ش گرون تر بشه، هرکی باهاش مشکل داره شکست ش رو قبول کنه و اظهار شکست و پشیمونی کنه، و....
ولی واقعیت این هست که زندگی پر از شکست هاست. فکر کنم به ازای هرکدوم از چیزهایی که بالا نوشتم یک طرف بازنده هم وجود داره.
پس بهتره وقتی به برد فکر میکنیم به باخت هم فکر کنیم. همیشه نمیشه پیروز میدان بود.
البته باختن و شکست خوردن تلخ هست ولی یه خوبی هم داره به نظرم و این هست که دید آدم رو واقع بینانه می‌کنه. یه جورایی آدم پخته میشه. اصلا ظرفیت ش میره بالا. انعطاف پذیر میشه. می دونه که این پیروزی آخر بازی نیست، با اون شکست هم دنیا تموم نمیشه. اگر هم بشه کاری ش نمیشه کرد. ذات بازی برد و باخت هست. فقط وقتی اصلا نمی بازی که دیگه بازی نمی کنی.
