امروز روز قبل امتحان اول عه...
من کل روز رو به خوندن رمان گذروندم
دو درس مونده تا دور اولم تموم بشه
و باید یه دور دیگه هم بخونم...
شاید این کار رو بکنم یا صرفا توی اینترنت نکات مهم درس ها رو ببینم و نمونه سوال حل کنم
با خودم فکر میکنم که نیاز چندانی به خوندن ندارم...
هیچ استرسی برای امتحان فردا ندارم و واقعا برام مهم نیست اما با این حال دارم واسش درس میخونم
با خودم فکر میکنم هرکس دیگه ای به جای من بود توی افسردگی غرق میشد و دیگه امیدی برای ادامه دادن نداشت و صرفا میخوابید و هیچ کاری نمیکرد
اگه شخص دیگه ای جای من بود احتمالا اصلا به درس خوندن فکر نمیکرد، افسردگی ای میگرفت که باعث میشد به هیچ چیز دیگه ای اهمیت نده... فاز دپ میگرفت و حتی شاید به کشتن خودش فکر میکرد
اما من... خدایا با اینکه هیچ انگیزه ای ندارم و واقعا توی اعماق بدنم خستگی ای رو حس میکنم که هیچ جوره از بین نمیره دارم تلاش میکنم
درس میخونم، با بقیه وقت میگذرونم، واسه چیزی که میخوام شاید کم و بدون برنامه اما تلاش میکنم
و موقع انجامشون واقعا انگیزه ای ندارم، فقط انجامشون میدم
توضیح دادن حسم به نظر آسون میومد اما الان که دارم توضیحش میدم خیلی سخته
من به آینده ام امیدی ندارم، به رسیدن به هدفمم هم همچنین اما واسشون تلاش میکنم
اینطوری ام که: بدون هیچ حس خوشحالی یا انگیزه ای فقط روتینم رو میگذرونم و هیچ امید یا انگیزه ای ندارم اما ادامه میدم
و فقط یه چیز کوچیک کافیه تا گریه ام بگیره... و واسه همه همون "دوست مشاور" ام... اما خودم بیشتر از همه به مشاور احتیاج دارم
شاید اینا نشونه ی افسردگی واقعی باشه و خودم ندونم؟ هاها شاید
ولی من به خودم افتخار میکنم
در نهایت... میدونم که این احساسات ام و اینکه هیچ انگیزه ای ندارم فقط بخشی از نوجونی عه
اما هدفم یه چیز ابدی عه، چیزیه که اگه واسش تلاش نکنم بعدا خیلی پشیمون میشم
پس به خودم افتخار میکنم که توی اوج ناراحتی و بی انگیزگی دارم تلاش میکنم
امیدوارم یه روزی توی همین اکانت یه چیزی بنویسم و از خودم بابت تمام این زمان ها تشکر کنم...
بابت تمام دفعاتی که به احساسات خودِ حال ام اهمیت ندادم و به خودِ آینده ام فکر کردم
اون باید قدردانم باشه
