چاقی و اضافه وزن یکی از دستاوردهای زندگی ماشینی و مدرن امروز جوامع بشری است که می‌تواند منجر به ایجاد بیماری‌های متفاوت جسمی و همچنین روحی به خصوص در نوجوانان و جوانان گردد؛ اما اعمال جراحی همچون بای‌پس معده به درمان این بیماری شتافته است.
بای پس معده یکی از شایع‌ترین جراحی‌ها برای درمان چاقی می‌باشد که نخستین بار توسط ایتو و میسون در سال ۱۹۶۷ از دانشگاه آیووا انجام شد و اکنون در ایران توجه طرفداران لاغری را به خود جلب کرده است.
با جراحی بای‌پس، فرد علاوه بر اینکه غذای کمتری را مصرف می‌کند، مواد غذایی محدودی را نیز جذب خواهد کرد.
در روش بای پس معده، ابتدا معده به دو ناحیه تقسیم شده و قسمت کوچکتر که معمولاً حجمی معادل 5 تا 10 درصد کل معده را دارد، مسئولیت نگهداری غذا را به عهده می گیرد. در واقع در بای پس هیچ قسمتی از معده جدا نمی شود و قسمت بزرگتر معده کماکان به ترشح آنزیمهای معمول می پردازد ولی غذا وارد این قسمت نمی شود. سپس یک قسمت از روده را به معده کوچکتر متصل می کنند. در این عمل قسمتی از روده که در جذب نقش مهمی دارد، از مسیر خارج می شود و فرد خیلی سریعتر از قبل احساس پر شدن معده و سیری خواهد داشت و در ضمن مواد غذایی کمتری نیز جذب می شود .
کسانی که شاخص توده بدنی آن ها بزرگتر یا مساوی با ۴۰ است (یا بیش از ۱۰۰ پوند اضافه وزن دارند.)
کسانی که شاخص توده بدنی بزرگتر یا مساوی با ۳۵ دارند اما حداقل دو بیماری مرتبط با چاقی دارند. این بیماری ها می تواند شامل موارد مواردی همچون دیابت نوع ۲ ، فشار خون بالا یا بیماری قلبی باشد
کسانی که با رژیم و ورزش نمی توانند به وزن سالمی برسند.
کاهش وزن قابل توجهی در دراز مدت ایجاد می کند (۶۰ تا ۸۰ درصد کاهش از کل وزن اضافی)
مقدار غذای قابل مصرف را محدود می کند
ممکن است به شرایطی منجر شود که مصرف انرژی را افزایش می دهد
تغییرات مطلوبی در هورمون های روده ایجاد می کند که باعث کاهش اشتها و افزایش سیری می شود
میزان بازگشت وزن پس از این عمل بسیار کم است
قابل برگشت است
نسبت به اسلیو معده ممکن است عوارض بیشتری داشته باشد
برخلاف اسلیو معده در طولانی مدت می تواند منجر به کمبود ویتامین و مواد معدنی به ویژه کمبود ویتامین B12 ، آهن ، کلسیم و فولات شود
مدت اقامت بیمار پس از این عمل بیشتر از اسلیو است
نیاز به پایبندی به توصیه های رژیم غذایی ، مصرف مادام العمر مکمل های ویتامینی و مواد معدنی دارد
