در دنیای امروز که هوش مصنوعی به ابزاری همهگیر تبدیل شده، بحثهای زیادی درباره استفاده از آن در نگارش مطرح میشود. اما باید از خود بپرسیم: آیا ارزش یک اثر در ابزار نگارش آن نهفته است یا در محتوا و اندیشهای که پشت آن قرار دارد؟ابزار همیشه تغییر کرده است .تاریخ نشان میدهد که انسان همواره از ابزارهای موجود برای بیان بهتر اندیشههایش استفاده کرده است. از قلم نی تا تایپرایتر، از کامپیوتر تا نرمافزارهای تصحیح املا، هر دورانی ابزارهای خاص خود را داشته. امروز هوش مصنوعی نیز یکی از این ابزارهاست.مهندس معماری که از نرمافزار CAD استفاده میکند، همچنان معمار است. طراح گرافیک که با Photoshop کار میکند، همچنان هنرمند است. پس چرا نویسندهای که از هوش مصنوعی به عنوان ابزار کمکی استفاده میکند، باید متهم به بیاصالت شود؟ ارزش در اندیشه است .آنچه اثری را ارزشمند میکند، اندیشه، تحلیل، و نگاه خلاقانهای است که پشت آن قرار دارد. وقتی محققی با نگاه تازهای به اثر ادبی مینگرد و ارتباطات جدیدی کشف میکند، اهمیت در همین کشف است، نه در اینکه با چه ابزاری آن را به رشته تحریر درآورده.هوش مصنوعی نمیتواند نگاه انتقادی ایجاد کند، نمیتواند تحلیل نوآورانه ارائه دهد، و نمیتواند جایگزین خلاقیت انسانی شود. آنچه میتواند انجام دهد، کمک به سازماندهی بهتر افکار، بهبود ساختار متن، و ارائه زبانی روانتر است. آینده همکاری است .دنیای آینده متعلق به کسانی است که میتوانند از تکنولوژی به عنوان ابزاری برای تقویت تواناییهایشان استفاده کنند، نه اینکه از آن بترسند یا آن را طرد کنند. همانطور که انقلاب صنعتی ابزارهای جدیدی در اختیار انسان قرار داد اما ارزش همچنان در خلاقیت و اندیشه انسانی باقی ماند، امروز نیز همین اتفاق در حال رخ دادن است.محتوا مهم است، ابزار نه. اندیشه مهم است، وسیله نه. آنچه در ذهن انسان شکل میگیرد و به اشتراک گذاشته میشود، همان چیزی است که جهان را پیش میبرد - چه با قلم نوشته شده باشد، چه با کامپیوتر، چه با کمک هوش مصنوعی.
