طعم افتتاحیه المپیک غذایی را دارد که میدانی خوشمزه است ، اما هیچ وقت به تو اجازه نمیدهند آن را بچشی
تنها در خیالت میتوانی از پنجره کوچکی که به این مهمانی باز است ، خوشمزگی غذا ها را تصور کنی
پیروزی ورزشکاران برای ما شیرین است ، اما برای خودشان شاید یادآور طعم تلخ تنهایی اردوها ، تلخی رژیم های غذایی ، طعم شور عرقی که پیشانی به لبت می افتد و مزه آن حالت را بد میکند باشد
نمیدانم طعم مسابقه با هموطنت در المپیک چیست . شاید برای یکی طعمی نداشته باشد ، برای یکی گس باشد و برای دیگری تلخ. نمیدانم برای کیمیا چه طعمی داشته اما قطعا شیرین نبوده است
طعم شور و شیرین را چشیده ام. اما نمیدانم حسن یزدانی که در ده ثانیه طعم شیرینی که چشید به تیخی تبدیل شد ، از تلفیق تلخ و شیرین باهم چه حسی داشته.اگر اول تلخ بود و بعد شیرین شده بود بهتر بود . اما تلخی پس از شیرینی آن هم در ثانیه های آخر مسابقه ، آن هم مسابقه اخر بد حسی است
قطعا طعمی که حسن یزدانی حس کرد نمیفهمم .اما برای من مثل وقتی است که میخواهی آخرین تخمه را بخوری اما تخمه اخر تلخ است
شاید سجاد گنج زاده در مسابقه با ضربه ای که خورد طعم خون را حس کرد اما بعد از اینکه شنید برنده مسابقه شده طعم شیرین را حس کرد
راستی خون شیرین چه مزه ای دارد؟
همه کسانی که تلخی های وزنه زدن و تمرین های زیاد و شوری اضطراب انتخاب شدن برای کسب سهمیه حضور در المپیک را تحمل کردند و دست خالی آمدند المپیک طعم ترشی بدهد . . مدتی طول بکشد این طعم ترشی از وجودشان بیرون برود تا دوباره بتوانند تمرین کنند
اما واقعا شاید هیچ کس جز فرزانه فصیحی نتواند طعمی که او حس کرد را به ما بگوید
شاید اصلا اسمی برای طعمی که او حس کرد نباشد
چون میدانست اگر برنده هم شود کسی در صفحه تلویزیون رسمی کشور نمیتواند او را در حال برنده شدن ببیند و کسی منتظر نبود که بر طبل شادمانه بکوبد
