گاهی وقتا یه مسیر اونقدری سخت میشه که حتی خودت هم شک میکنی نکنه راه رو اشتباه اومدم.
منم مثل خیلی از شماها بودم — یه دانشآموز معمولی، با رویای بزرگ. نه همیشه شاگرد اول، نه همیشه پرانرژی.
اما یه چیزی داشتم که نذاشت جا بزنم: باور به ادامه دادن.
حالا که دانشجو شدم و به رتبهای رسیدم که خیلیا آرزوش رو داشتن، وقتی برمیگردم به عقب، تنها چیزی که از اون روزها تو ذهنم مونده، سختیها نیست؛ بلکه اون حسِ قشنگِ “من کم نیاوردمه”.
سالهای کنکور، پر از ناامیدی و خستگی بود.
بارها پیش اومد که فکر کنم شاید من برای این راه ساخته نشدم.
اما هر بار که نزدیکِ تسلیم شدن بودم، به خودم گفتم:
> «یه قدم دیگه برو جلو، فقط یه قدم دیگه.»
و همون یه قدمهای کوچیک بودن که منو رسوندن به جایی که الان هستم.
اگه بخوام صادق باشم، رتبه خوب یا دانشگاه تاپ، فقط بخشی از ماجراست.
اصلِ ماجرا اون لحظههاییان که یاد میگیری چطور بعد از شکست دوباره بلند شی.
اونجاست که قویتر میشی، اونجاست که خودت رو میسازی.
میدونم خستهاید. میدونم خیلی وقتا نتیجهها اونطوری که باید نمیشن.
اما باور کن، هیچ چیز به اندازهی پایداری مهم نیست.
تو فقط کافیه هر روز یه ذره بهتر بشی از دیروز.
همین یعنی پیشرفت.
به بقیه گوش نده وقتی میگن «دیگه فایده نداره» یا «الان دیر شده».
نه دوست من — هیچوقت دیر نیست.
من از دل شکستها، از دل اشکها، از دل بیخوابیها رسیدم اینجا.
تو هم میتونی، به شرطی که باور کنی و ادامه بدی.
آخرِ راه، عدد رتبه شاید فراموش بشه.
اما اون احساسِ توانستن، تا همیشه باهات میمونه.
همون احساسی که بهت میگه:
«من توی سختترین شرایط، کم نیاوردم.»
پس لطفاً، اگه خستهای، استراحت کن — ولی تسلیم نشو.
یه روزی، وقتی نتیجهاش رو ببینی، میفهمی هر شب سخت، هر اشک، هر شکست، ارزشش رو داشت.
✨️ برای همهی شماهایی که هنوز تو مسیر تلاشید:
من از آیندهای اومدم که پر از آرامشه :) ،
فقط باید ادامه بدی تا خودت هم اونجا رو ببینی.
با عشق،
یه دانشجو که یه روزی مثل شما بود 🌱
---
هشتگه
