به آسمان وسیع زیر پایش نگاه می کرد. به ماشین های آتش نشانی که پایین برج کمین کرده بودند تا جان او را نجات دهند. به مردمی که دوربین هایشان را به سمتش نشانه رفته و هر لحظه منتظر سقوط او از پشت بام برج 11 طبقه بودند. به جوجه ای که برای اولین بار از روی درخت می پرید و ناشیانه بال می زد تا پرواز کند.
نفس عمیق کشید. آتشنشانان زیر پایش توری پهن کرده بودند که از برخوردش با زمین جلوگیری کنند. همیشه سد راهش بودند.
می توانست به امید پرواز کردن بپرد. توی ذهنش لحظه ای را تصور می کرد که روی هوا شناور است و باد صورتش را نوازش می کند. البته می دانست مقصد نهاییش در آخر به جهنم ختم می شود.
نیشخندی روی لب هایش نقش بست. با خودش زمزمه کرد:
پرواز 747 به مقصد جهنم. مسافرین محترم لطفا کمربند هاتون رو سفت ببندید. متاسفانه سفر دلخراشی در پیش خواهیم داشت.
ده ها متر آنطرف تر از آتشنشان ها و در حالی که چشمانش را بسته بود تیک_آف را آغاز کرد و با سرعتی فرا تر از تصوراتش به سمت زمین حرکت کرد.
مسافرین محترم لطفا خونسردی خودتون رو حفظ کنید. تو هواپیما یه مشکل فنی پیش اومده. داریم با سرعت نور به سمت زمین سقوط می کنیم. پس دلیلی برای ترس وجود نداره. صد در صد همه‌مون به فنا می ریم.
... تمام.
