برام خنده دار و مضحکه، که تو این شرایط بیام در مورد چالش تقویت اراده بنویسم؛ در حالی که کم نیستن افرادی که پنجشنبه شب، با ما خوابیدن ولی بیدار نشدن. و در حالی که آینده ای که رو به رو مون هست مبهم تر از همیشه است و نقطه چین های آخر داستان هم پرنگ تر از روزای قبله.
قصدم از این حرفا نا امید کردن و سیاه نمایی نیست، سیاه رو نمیتونی پر رنگ تر از چیزی که هست بکنی. اما چیزی که میتونم بگم اینه که، در همین شرایط، کاری که از دست ما بر میاد، گشتن تو کانالا و سایتای خبری، بحث ها و گفت و گوهای بی نتیجه، نگرانی دائم و تصور کردن اینکه چی قراره به سر مون بیاد یا خوندن تحلیل آدمهای مختلف، نیست.
چرا؟ چون هیچ کدوم از اینا نمیتونه هیچ چیزی رو تغییر بده. بله همه مون موافقیم که ای کاش تو خاورمیانه نبودیم ای کاش اینقدر با عمق وجود مون آهنگ شروین رو درک نمی کردیم ای کاش زمان بر میگشت به قبل پنجشنبه یا خیلی قبل تر و شرایط اینطوری نمی شد، ای کاش زندگی اینطوری نبود؛ ولی هست، و همینیه که هست!
حالا که به این رسیدیم که اینا فایده نداره، چی فایده داره؟ جواب اینه که ادامه بدین! سعی کنین گشتن تو خبرا و تحلیل ها رو محدود به یه تایم کوچیک کنین و اگر هم مثل من افراد خانواده تون دائما پیگیر اخبار هستن، به نظرم نیازی به دنبال کردن اخبار ندارین اصلا! و خب، خودتونو درگیر کار کنین، کار بهترین دواست. هر کاری... هر کاری که به نظرتون خوبه انجام بدین.
میدونم اتفاقات اخیر، ما رو نسبت به معنای زندگی مون، مردد کرد؛ حداقل برای من اینطوری بود. خواستم درس بخونم به ذهنم خطور کرد که خب که چی؟ تهش اگه قرار باشه این شرایط بدتر شه، با این میخوای به کجا برسی؟ و بعد ترس از اینکه نکنه کل زندگیم رو صرف درس خوندن کردم؟
اینا تردیدها و ابهاماتی هست که وقتی مرگ، حتی از دور، رو زندگی مون سایه می اندازه و ممکنه با کوله باری از زندگی نزیسته باهاش رو به رو بشیم... لازمه راجب به این مفصل تر توی یه پست صحبت کنم... ولی چیزی که الان بهش رسیدم و میتونم بگم اینه که، ضمن وقت گذاشتن برای پرورش دادن ارزش های پایداری که بعد مرگ هم قراره بمونه، در وجود خودمون، قرار نیست برای دنیا وقت نذاریم! و اتفاقا همین پویایی و تلاش، برای هر چیزی، خودش یه لذت عمیقه... و حس زندگی ...
راستی، در مورد چالش هم ... نه پا پس نکشیدم هنوز ... دیروز تصمیم گرفتم سه وعده اصلی رو آروم تر بخورم و بیشتر از 20 بار بجوم، هرچند اخبار صبح باعث شد که کلا فراموش کنم قصدم چی بود و صبحانه رو اصلا دقت نکردم ولی ناهار و شام اوکی بود. و باعث میشه بعد غذا خوردن حس بهتری داشته باشین.
سعی کنین زنده بمونین... روحی.. و جسمی
