بهار دل انگیز از راه رسیده است و زمین دوباره به زیباترین شکل ممکن دلربایی می‌کند. وقتی زمین را در این ردای معطر می‌بینم، قلبم از یاد پرشکوه خداوند لبریز می‌شود.
به راستی ما چقدر به زمین نزدیکیم؟! از او چقدر می دانیم؟! از رویاهای او، سخاوت او، مهربانی او و صبر بی نهایت او.
آرزو می‌کنم آدمی برای یک روز هم شده به کسوت سنگ و درخت و آسمان و پرنده درآید و رفتاری شبیه رفتار بارانِ زلال با زمین داشته باشد.
آرزو می‌کنم به درک بلند علفزار در مراقبت از زمین دست یابد.
آرزو می‌کنم تبر تیز را به گوشه‌ای بیندازد، دام را به کناری بازنهد و تنها با سفره‌ای از نان و پنیر و یکرنگی، به ملاقات دشت برود.
زمین با تمام زخم‌هایش -زخم‌هایی که از آدمی خورده است- همچنان با عشق منتظر مهربانی انسان است. زمین را دریابیم. زمین در هر بهار ما را به آشتی و لطف فرا می‌خواند. باور کنیم ما فقط همین یک زمین را داریم.
