اگر شما از دسته افرادی هستید که رابطه‌ی بین چای و حس و حال زندگی را تجربه کرده‌اید و به یک فنجان چای مانند یک اثر هنری کم‌نظیر نگاه می‌کنید، به شما تبریک می‌گوییم، چرا که یاد گرفته‌اید در این جهان پر از هیاهو با خوشی‌های کوچک شاد باشید. اما اگر تا به حال موفق به کشف رابطه‌ی شیرین چای، عاشقی و حس زنده بودن نشده‌اید، دعوت می‌کنیم تا آخر این مقاله با ما همراه باشید.
واژه‌ی چای برخاسته از زبان چینی است. حتماً برایتان جالب است که بدانید مردم شمال چین به این گیاه تی می‌گفتند و در میان اهالی جنوب چین، این گیاه به چای معروف بوده است. از قرار معلوم بازرگانان ایرانی از استان‌های جنوبی چین چای را به ایران وارد کردند و اکنون این نوشیدنی با همین نام برای ایرانیان دلبری می‌کند.
این گیاه جالب تقریباً ۱۱۰ سال پیش به ایران وارد شد و کشاورزان ایرانی حدود یک قرن است که با کشت آن روزگار می‌گذرانند. امیر‌کبیر (صدر اعظم ایران در زمان ناصر‌الدین شاه قاجار که یکی از وزیران لایق و کاردان بود)، به محض این‌که از دولت فرانسه و روسیه، ظروف نقره‌ای چای‌خوری (که شامل سماور بود) را به‌عنوان هدیه دریافت کرد، ترجیح داد این حال خوب را با مردم کشور شریک شود. برای به تحقق پیوستن این آرزو با یارانه‌ی دولتی انحصار سماورسازی را به استاد‌کاری در اصفهان اعطا کرد. به این ترتیب بود که مردم کوچه و بازار هم در لذت نوشیدن چای با اشراف شریک شدند. از آن به بعد چای جای قهوه‌ی تلخ را (که نوشیدنی گران و خاص طبقه خواص بود)، گرفت و سنت دم کردن چای، این نوشیدنی ارزان و آسان، کار همه‌ی مردم سرزمین ما شد.
از خاطرات شیرین بچه‌های قدیم نوشیدن چای در استکان‌های کمر باریک و لب طلایی است. روز‌های عید وقتی برای دیدن بزرگ‌تر‌ها می رفتیم، یکی از وقایع جالب زندگی نوشیدن چای با همان استکان‌ها بود.
جالب این بود که رنگ چای داخل آنها، بسته به سن مهمان تغییر می‌کرد. برای مسن‌تر‌ها چای پر‌رنگ می‌ریختند و برای بچه‌ها استکان را زیر شیر سماور می‌گرفتند تا چای کم‌رنگ‌تر شود. یکی از جا‌هایی که ارتباط چای و حس و حال زندگی را می‌فهمیدیم همان موقع بود که ده دوازده تا از این استکان‌ها را در یک سینی می‌چیدند و مهمان‌ها حتی در صورت عدم تمایل هم محکوم به برداشتن چای از سینی بودند.
دیروز عصر دقیقاً همان طعم را دوباره تجربه کردم. وقتی خودم تنها نشسته و مشغول نوشیدن چای در یک استکان قدیمی بودم. با نوشیدن آن، حس و حال قبل به سراغم آمد. شاید باور نکنید دقیقاً خودم را در همان فضا احساس کردم. یک حس خوب که آدم را از فضای افسردگی این روز‌ها بیرون می‌آورد و تجربه‌ای شیرین و سرشار از آرامش را فقط با نوشیدن یک استکان چای محمود به ارمغان می‌آورد.
وقتی فکر می‌کنم برای داشتن یک فنجان چای یا دمنوش آرامش‌بخش که به‌سادگی در دسترس ما قرار می‌گیرد چه مجموعه‌ی عظیم و کار‌بلدی، هر روز مشغول رو‌به‌رو شدن با چالش‌های زیادی هستند تا بتوانند چای با چنین کیفیتی را در اختیار ما قرار دهند، به خودم و مردم سرزمینم می‌بالم.
جمع‌آوری چای از مزارع سریلانکا، حمل و نقل آن تا کارخانه، فرآوری و بسته‌بندی با بهترین کیفیت، تنها می‌تواند با پیشرفته‌ترین تکنولوژی و به کارگیری افراد مجرب و دل‌سوز در صنعت چای امکان‌پذیر باشد. برند چای محمود از سال ۱۹۸۰ میلادی با استفاده از روش‌های نوین بازاریابی و مشتری‌محوری توانسته است علاوه بر بازار‌های داخلی یکی از فعال‌ترین شرکت‌ها در بازار‌های خارجی باشد.
از این عنوان تعجب کرده‌اید؟ شاید عجیب باشد اما بسیاری از اوقات فقط یک لیوان چایی کافی است تا تمام دغدغه‌های این روز‌های‌مان شسته شود. حتی مراسم خواستگاری بدون چای بی‌معنی است. چه زندگی‌هایی می‌رفت که نابود شود و همین یک سوال «برایت چای بریزم؟» آنها را نجات داد.
شاید شما بهترین ملاک‌ها را برای انتخاب رفقای صمیمی مد نظر داشته باشید. اطمینان دارم این ملاک‌ها فوق‌العاده هستند و طی سال‌ها تجربه به آنها دست یافته‌اید اما بهتر است با کسی رفاقت کنید که چای خوردن در کنارش به همان اندازه که این نوشیدنی حس گرمی و صمیمیت برایتان ایجاد می‌کند، قادر باشد حس خوب در شما به‌وجود بیاورد.
