سلام و درود به همه طاقچه ای ها و ویرگولی های عزیز. برای چالش این ماه قصد دارم کتاب جنگ چهره زنانه ندارد نوشته سوتلانا الکساندرونا الکسیویچ را معرفی کنم. این کتاب روایتگر خاطرات دختران و زنان قهرمان روس است که در زمان جنگ جهانی دوم سرباز بودند. سوتلانا الکسیویچ برای نگارش این کتاب زحمات بسیاری را متحمل شد و فقط چهار سال به جمع آوری اطلاعات پرداخت. نکته ای که در این کتاب وجود دارد و به مستند بودن آن کمک می کند، انعکاس حرف و گفته های آدم های مختلف در این کتاب است که بر جذابیت آن افزوده است. کتاب روایتگر زندگی و تجربیات اقشار مختلفی از زنان است؛اعم از پرستار و خلبان و تک تیرانداز و ... نویسنده این کتاب اولین نویسنده تاریخ است که به خاطر نوشته هایش در ژانر مستندنگاری جايزه ادبی نوبل سال 2015 را گرفته است. شاید تصور ما از حضور زنان در جنگ،همیشه یک پرستار یا یک امدادگر بود اما در این کتاب داستان زنان و دخترانی روایت مى شود که با اسلحه به مصاف دشمن رفتند و تک تیرانداز، مین روب و یا حتی فرمانده بودند. به طور کلی روایت داستان روایتی تلخ و تأثربرانگیز است و در جاهایی از آن، فضای جنگ را به صورت كاملاً ملموس می توان حس کرد. شاید اگر این نویسنده به انعکاس حضور این زنان و دختران شجاع ارتش شوروی نمی پرداخت، هيچ گاه نمی توانستم یک زن اسلحه به دست را تصور کنم. واقعیت آن است که پس از خواندن این کتاب ترکیبی از حس نفرت و شگفتی وجودم را مملو کرده بود. نفرت از جنگ به هر صورت آن و حس شگفتی و افتخار از خواندن داستان این زنان و دختران. از سوی دیگر می توانیم با خواندن این کتاب به تأثیرگذاری یک نویسنده و یک اثر هم پی ببریم.هرچند زنان نامبرده این کتاب نقشی اساسی را در ارتش جماهیر شوروی ایفا کرده بودند اما تا پیش از نگارش این کتاب آن چنان که شایسته آن ها بود، درک نشده بودند و این کتاب هر خواننده ای را به تحسین وامی دارد. با مطالعه این کتاب در می یابیم که اگرچه یک جنگ تبعات و آثار منفی زیادی را برای کل افراد جامعه دارد، اما برای زنان جامعه خیلی بیشتر است خصوصاً اگر در خط مقدم جبهه باشند. خواندن این کتاب را به همه زنان و هم چنین علاقمندان ادبیات جنگ و مخصوصاً جنگ جهانی دوم پیشنهاد می کنم. در پایان این نوشته، قسمت های خواندنی تر و جذاب تر کتاب را خواهید خواند:
_ خدا آدم رو نيافريده تا بره تیراندازی کنه، خدا انسان رو برای عشق و عشق ورزیدن آفرید.تو چی فکر می کنی؟
_ یه دختر اهل مسکو تو دسته مون بود، ناتاشا ژیلینا ، بهش مدال شجاعت دادن و چند روز فرستادنش خونه مرخصی تشویقی. وقتی از مرخصی برگشت، ما بوش می کردیم. واقعاً همه صف کشیدیم و به نوبت لباسش رو بو کردیم، می گفتیم بوی خونه میده.این جوری دلمون برای خونه تنگ می شد.
_ غیرقابل تحمل است مردن، هیچ کس دلش نمی خواهد بمیرد. غیرقابل تحمل تر از آن کشتن انسان هاست، زیرا زن زندگی می بخشد. مدت زیادی انسان جدیدی را در بطنش حمل می کند، از او مراقبت می کند و به دنیایش می آورد. من فهمیدم که کشتن برای زنان دشوارتر است.
امیدوارم این یادداشت برای آشنایی خوانندگان با کتاب جنگ چهره زنانه ندارد مفید بوده باشد و آن را در برنامه مطالعاتی شان قرار دهند. با آرزوی موفقیت برای همه طاقچه ای ها و ویرگولی های عزیز???
