بعضی وقت ها فکر می کنم. خیلی فکر می کنم. خودمو می زارم جای بعضی آدم ها،جای خیلی از آدم ها...آدم هایی که نمی تونن خودشون باشن...آدم هایی که باید بخاطر شرایط، محیط و هر چیز دیگه ای، خودشونو سانسور کنن و بخشی از وجودشونو تا آخر عمر سرکوب کنن. و...جایی این وضعیت بدتر میشه که راه فراری نباشه...یا تنها راه فرار، دل کندن باشه...
مثل هر کشور دیگه ای، کشور ما هم شامل آدم ها و اعتقادات مختلف و گوناگونه. آدم های رنگ رنگ زیاد داره و کلا کشور ما از همون اول، مهد تنوع بوده. علیرغم اینکه اکثریت جمعیت کشور مارو شیعیان و مسلمانان تشکیل میدن، باز هم یه اقلیتی از مذاهب گوناگون هستن و حتی یه عده مایل نیستن که مذهبی داشته باشن. سیاست های کلان باید در برگیرنده ی همه طیف مردم باشن و نه یه طیف، ولی متاسفانه به چه دلیل، سیاست های کلان ما اینطور نیستن. حتی به نفع اکثریت مسلمان هم نیستن، چون که ما اهل تسنن هم داریم و باز هم سیاست هایی نداریم که به نفع اونا باشه. این در حالیه که پیشوای شیعه امام علی میفرماین که انسان ها یا در دین با تو شریکن یا در آفرینش مثل تو هستن. پس چرا باید به کسایی که در آفرینش با ما یکی هستن ظلم کنیم یا به ناعدالتی رفتار کنیم به بهانه ی اینکه شبیه ما نیستن؟
امیدوارم تو دولت جدید، این لحاظ بشه که ایران، مال همه ست، مال مذهبی و غیر مذهبی ها، مال اقلیت ها و اکثریت ها و قرار نیست سیاست ها یک طرفه باشه. چون اگه اینطور پیش بره، وضعیت فقط بدتر میشه و مردم به جون همدیگه میفتن.
