احتمالا خیلی هامون با یکسری آدما و یا چیز های مختلف تو زندگیمون مواجه شدیم که احساس کردیم نمیتونیم با استفاده از کلمات، واقعا اون حس خوبی که بهشون داریم رو منتقل کنیم یا اون چیزی که هستن رو برای مخاطبمون توصیف کنیم. آدم ها و چیزهایی که جانمون رو تازه می کنن و انگار به زخم های قلبمون وصله می زنن.
یک روز، کاملا اتفاقی، نشسته بودم و با امام مهدی حرف می زدم. با خودم فکر می کردم که آخه بشر من چطور باید توصیفت کنم؟تو انقد خوبی که اصلا دیگه این همه خوبیو واقعا نمت. نه میتونم بهت بگم خدا نه میتونم بهت بگم انسان. چون تو زمونه ای که ما زندگی می کنیم، انسان خوب به زور گیر میاد چه برسه به یه فوق العاده ی خفن جذابی مثل تو. اون لحظه، یه کلمه اومد تو ذهنم: بقیة الله!...باقی مونده ی خدا....
حقیقتا زیباترین اسمی بود که شنیده بودم. باقی مونده ی خدا. انگار که کسی، چیزی، باقی مونده ی رحمت و لطف خدا، باقی مونده ی زیبایی های خدا.
(پ.ن:حقیقتش چیزی بیشتر از این نتونستم بنویسم و...اجزاه می دم خودتون این متنو ادامه بدین...:) )
