فرایند مستقل شدن، فرایندی نسبتا پیچیده ست که از اولای نوجوونیمون، به طور مستقیم یا غیرمستقیم شروع میشه و تا یه زمانی که بتونیم گلیممون رو از آب بکشیم بیرون طول میکشه. البته، به نظر من، مستقل شدن فقط محدود به این دوره نیست بلکه، ما تقریبا در طول زندگیمون، از چیزهای مختلفی مستقل میشیم. از دست دادن‌ها، محدودیت‌ها و خیلی «چیز»های دیگه، تو زندگی به ما مستقل شدن و بدون یک چیزی ادامه دادن رو به ما یاد میده. ولی بی ربط و بی اساس نیست اگه بگیم، نود درصد این فرایند تو نوجوونی اتفاق میفته.
تقریبا از 15سالگی به بعد، میل به استقلال بیشتر میشه. چونکه این دوره، دوره ی مسئولیت پذیریه(به گفته ی پیامبر) و خب طبیعیه که فرد بخواد استقلال بیشتری داشته باشه. صرف نظر از اینکه استقلال رو چی تعریف کنیم، مهمه که تا 22-23سالگی بتونیم از پس خودمون بر بیایم. ولی...جریان مستقل شدن ما نسل جدید(مثل خیلی چیزای دیگه مون!)متفاوت از نسل های قبله.
از اونجایی که ما در عصر ارتباطات و تکنولوژی و این حرفا به سر میبریم، فرایند مستقل شدنمون یا خیلی زود اتفاق میفته یا خیلی دیر. ما(دهه هشتادیا)اکثرا تو سنین 12-13سالگی ناگهانی شروع به بزرگ شدن کردیم و یه چیزایی رو فهمیدیم که شاید وقتش نبود بفهمیم. ازین رو، دلمون بیشتر میخواد که بچگی کنیم و این بچگی کردنه، خیلی جاها با مستقل شدن منافات داره. چون کودک یه موجود وابسته ست که حیاتش به بقیه بستگی داره و اگه کسی طردش کنه، جونش در خطر میفته ولی بزرگسالی و استقلال اینطور نیست. از طرفی، خیلی از ماها با والدینمون به شدت سر تعارض و ستیز داریم و عقایدمون باهاشون نمیسازه.خب. حالا چه باید بکنیم؟
در مورد اینکه با والدین چطور برخورد کنیم، نمیتونم راهکار قطعی بگم، ولی به نظرم به طور کلی خانواده هارو با زبون خودشون باید متقاعد کرد که ما دیگه اون بچه 5-6ساله نیستیم که دائما نیاز به حمایت داشته باشیم و یکی کارامونو برامون انجام بده. ولی در مورد اینکه چطور هم کودکی نکرده مون رو جبران کنیم و هم مستقل شدن رو درست و خوب طی کنیم، اینکه میتونیم یه «ترازوی تعادل» ایجاد کنیم. چطوری؟ یعنی یه بخشی از وقتمونو اختصاص بدیم به کودک درون و یه بخش دیگه رو به مستقل شدن. اینطوری، میتونیم با یه تیر دو نشون بزنیم.
امیدوارم لذت برده باشین از متنم. شما بگین به نظرتون مستقل شدن تو این دوره چطوریه و چه راهکار هایی برای بهتر مستقل شدن دارین؟
