امروز که تو استخر بودم، اتفاقی مکالمه ی بین دو سه نفر از کارکنان اونجا رو می شنیدم که در مورد مراسمات امشب صحبت می کردن. بحث عروسی حضرت قاسم بود. یکی شون گفت: امشب عروسی حضرت قاسمه. یکی دیگه شون گفت میخوان تو این هیر و ویر، عروسی بگیرن. یکی شون گفت خود خدا هم یادش رفته اینارو. به فکر فرو رفتم
تا حدود 500سال پیش، اکثر افراد، حوادث رو از روی مقاتل میخوندن که به زبان عربی نوشته شده بود. تا اینکه یه از خدا بی خبری به نام ملاحسین واعظ کاشفی، کتابی نوشت به اسم روضة الشهدا که از اون جا به بعد مراسم های مربوط به عاشورا، «روضه خوانی» نام گرفت و تا قبل اون، مرثیه خوانی بود. این کتاب پر از معجولاته و حتی اسم هایی توش آورده شده که اصلا وجود نداشته.
یکی از این تحریفات هم بحث مراسم عروسی حضرت قاسمه. و عجیبه که علی رغم غیر منطقی بودن این ماجرا، باز هم ادامه یافته و طی سالیان سال بین مردم رواج داشته.
حالا با توجه به اتفاقات اخیر که توی کشور و جامعه مون افتاده، بد نیست که نه-واجبه-که یه نگاهی به مقاتل و روایاتی که به اسم حوادث روز عاشورا دهن به دهن می چرخه بندازیم و بازنگری کنیم و ببینیم چند درصد این مسائل درسته. و کلا عنصر مهم تفکر و عقل گرایی رو که امامان شیعه سالها تلاش کردن که ترویج کنن، زنده کنیم و به این سوال پاسخ بدیم که آیا تمام چیز هایی که به اسم دین منتشر می شن، درسته یا نه. چون بحث «یک واو غلط» نیست. بحث یه باور و یه عقیده ست که با روح انسان ها با وجودشون سر و کار داره. بحث یه جامعه ست که ممکنه با این عقیده ی غلط بزرگ شه و خودش و نسل های بعد خودش رو تخریب کنه.
