این نوشته حاوی اندکی اسپویل است. بخوانید که نبینید!
مرض دنباله‌دارسازی مرض فراگیری است و بسیاری از کارگردانان جهان به آن مبتلا هستند. در ایران خودمان، سریال ارزشمند زخم کاری وقتی قله‌های موفقیت و رضایت بیننده را جذب کرد عوامل به جای آن که بی‌خیالش شوند و مخاطب را با خاطره‌ای خوش از آن تنها بگذارند فصل دو و سه را هم ساختند که بعدا به خدمت این سریال هم خواهیم رسید.
جوکر؛ جنون مشترک، فصل دوم فیلم جوکر است. فیلم پر از موسیقی و خوانندگی است و منِ بی‌نوا قبل از دانلود نمی‌دانستم. گمان می‌کردم با شاهکاری از جنس قسمت نخست آن روبرو خواهم شد در حالی که این گونه نبود. ماجرا این بود که عوامل وقتی دیدند قسمت اول فیلم، موفقیت بی‌نظیری به دست آورد و در سطح جهان درخشید تصمیم گرفتند شاهکارشان را به گند بکشند.
بازیگران فیلم مدام آواز می‌خوانند و شبه اشعاری بی‌نمک زمزمه می‌کنند. مسخره‌تر اینجاست که وقتی می‌خوانند موسیقی پخش می‌شود! انگار نه انگار که در دل سلول انفرادی تاریک یا وسط دادگاه خبری از پیانو و گیتار و سایر آلات مجاز نیست. ممکن است بگویید این ویژگی فیلم موزیکال است. می‌گویم درنیامده آقا جان! درنیامده.
لیدی گاگا وصله ناجور این جوکر است. مدام می‌زند زیر آواز و در بیشتر خوانندگی‌هایش هم با واکین فینیکس (بازیگر نقش اصلی) هم‌خوانی می‌کند - چشم مسئولان فرهنگی ما روشن! - انگار که قرار بوده هنر و ظرفیت صدای او به مخاطب نمایانده شود و ساخت فیلم و نگارش سناریو بهانه بوده است. شنیده‌اید می‌گویند فلان ایده، دکمه‌ای بود که برایش کت دوختیم. صدای گاگا دانه خرمایی بوده که به خاطرش معجون درست کرده‌اند. بهتر نبود برای خواهر گاگا کنسرت بگذارید. این طور هم می‌توانست لباس فاخرتری بپوشد و هم امکانات بیشتری برای ارائه هنر آوازه‌خوانی در اختیارش بود.
از فیلم‌هایی که پر از خواب و خیال‌پردازی‌اند متنفرم. اگر تعداد خواب و خیال بازیگران فیلم به گونه‌ای باشد که نتوانید روند واقعی فیلم را از خواب تفکیک کنید فیلم شکست خورده است و جوکر؛ جنون مشترک از این دسته است. مطمئن باشید با ندیدنش چیزی را از دست نداده‌اید.
همین یادداشت در سایت دفتر طنز: http://dtnz.ir/?p=323985
