استادی می‌گفت کسی برای تبلیغ به روستایی رفت و ده شب درباره اشکالات فلسفه دکارت صحبت کرد. بعد از عاشورا، رئیس هیئت امنای مسجد بهش گفت: «ممنون حاج‌آقا. لطفا دیگه این طرف‌ها نیایید.»
سحرگاه سیزدهم ماه رمضان به خاطر اطلاع از زمان اذان، شبکه قم را تماشا می‌کردم. کارشناس محترم برنامه درباره ادب صحبت می‌کرد. گفت: «سال‌های اول طلبگی رفته بودم از مخزن کتابخانه فیضیه کتاب بگیرم. آن وقت‌ها میز نبود و روی زمین می‌نشستیم. یکی از اساتید اخلاق کنارم نشسته بود. بهم گفت: "پسر جان از روی کتاب رد نشو؛ توفیق مطالعه‌ات سلب میشه." بیان این مطلب در برنامه‌ای که مخاطبش مردم کوچه و بازار هستند چه فایده‌ای دارد؟ اصلا دغدغه جوان امروز کتاب است؟ چند درصد جامعه کتاب می‌خوانند؟
فرض می‌کنیم مردم جامعه ما کتاب می‌خوانند و دانستن ادبِ! کتاب‌خوانی بسیار مورد نیاز است. مستندتان برای رد نشدن از روی کتاب چیست؟ چه کسی گفته همه کتاب‌ها حرمت دارد؟ به کدام دلیل کتابی جز قرآن یا نهایتا نهج‌البلاغه را مقدس و محترم می‌پندارید؟ کدام آیه یا حدیث چنین مطلبی گفته است؟ نکند ریشه‌اش یکسری ذوقی‌جات عرفانی است و به اسم آداب دینی عرضه می‌کنید؟
وقتی محتوای منبر، فرسنگ‌ها از ذهنیت، نیاز و دغدغه مخاطب فاصله دارد نباید روی‌گردانی نسل جوان از مسجد و محراب را گردن ماهواره و اینستاگرام انداخت. گاهی یقه خودمان را بگیریم.
