سالگرد شهادت کسی فرا رسیده است که اگر چه ۵ سال بیشتر حاکم نبود، اما در همین مدت کوتاه، جلوه‌ای ناب از حکمرانی اسلامی و فلسفه سیاسی شیعی را به نمایش گذاشت و کاری کرد که شیعه در درازای تاریخ هماره سر بلند کند و به میراث غنی علوی ببالد و به پیروی از او افتخار کند. از این رادمرد عادل، درس‌های فراوان می‌شود آموخت و چراغ راه آینده را افروخت. بلکه بیاموزیم و بکوشیم بر اساس مرام علوی پیش برویم.
علی(ع) نه تنها به شیعه که به انسان آبرو داد و فهماند می‌شود حاکم بود و ظالم نه. می‌شود بر کرسی حکومت نشست و مخالفان را به زندان نینداخت. می‌شود کلیددار بیت‌المال بود و کیسه طمع برای اموال مستضعفان ندوخت. می‌شود فرمانروای یک سرزمین پهناور بود و به نان خشک و کاسه شیری بسنده کرد. می‌شود قدرت انتظامی را در دست داشت و با قاتل قدّاره‌کش شقی، به مرحمت و عدالت رفتار کرد.
علی(ع) با رفتارش نشان داد حاکم و دولتمرد شیعه نباید در مبارزه با مفسدان، آنان را دسته‌بندی کند، اقوام و دوستان را تبرئه و غریبگان را مجرم قلمداد کند. او به ما فهماند باران عدالت و شفّافیت باید بر سر همه ببارد و تفاوتی میان حیاط آشنا و بام غریبه نگذارد. امیر بیان به ما آموخت ژن فرزندان حاکمان و کارگزاران با ژن موالی و شهروندان تفاوتی ندارد.
و امام پارسایان در نهایت به ما فهماند عدالت، مهم ترین مصلحت است و نباید به هیچ عنوان زیر سایه مصالح ادعایی دیگر قرار گیرد. حتی اگر لازم شد حاکم مسلمان باید در محراب عبادت به خون خود بغلتد اما دست از عدالت‌گستری‌اش نکشد.
این یادداشت در ماه رمضان ۱۳۹۷ نوشته شد و اکنون با ویرایشی مختصر بازنشر می‌شود.
