پیش از هر چیز، لازم است اشاره گردد که نمایشگاه های بین المللی خود،ثبت برند تجاری زمینه ساز به وجود آمدن حمایت های بین المللی از مالکیت صنعتی در قالب کنگره ها و کنوانسیون های مهمی از جمله کنوانسیون پاریس گردیده اند. برای روشن شدن بیشتر مطلب ، لازم دانستیم ، ابتدا توضیحانی راجع به نحوه ی اثر گذاری نمایشگاه ها در سیستم حمایت بین المللی از مالکیت صنعتی داده و سپس وارد بحث اصلی شویم. لطفاَ ما را تا انتهای این مقاله همراهی بفرمایید.
در طول قرن نوزدهم و قبل از به وجود آمدن هر گونه کنوانسیون بین المللی در زمبنه مالکیت صنعتی، فراهم کردن حمایتی برای حقوق مالکیت صنعتی در کشورهای مختلف جهان مشکل بود و این موضوع یکی به دلایل گوناگونی قوانین داخلی کشورها و دیگری به این دلیل بود که درخواست ثبت اختراع باید تقریباَ در یک زمان یکسان در تمام کشورها انجام می گرفت تا از انتشار و افشاء آن در دیگر کشورها، که باعث می شد تازگی اختراع را در آن کشورها از بین ببرد، جلوگیری به عمل آورد. ( چون یکی از شرایط ثبت اختراع این است که اختراع جنبه نوآوری و تازگی داشته باشد) . این مسائل عملی و تجربی تمایل قویی ای را برای رفع این مشکلات به وجود آورد. لذا در نیمه دوم قرن نوزدهم بود که در جریان توسعه تکنولوژی و افزایش تجارت در سطح بین المللی، هماهنگی بین قوانین مالکیت صنعتی ، هم در زمینه ثبت اختراع و هم در زمینه علائم تجاری ضرورت پبدا کرد. در همین زمان دولت امپراطوری اتریش کشورهای دیگر را جهت شرکت در نمایشگاه های بین المللی اختراعات که در سال 1873 در وین برگزار گردید، دعوت نمود و در این شرکت، این موضوع آشکار شد که بسیاری از مخترعان خارجی تمایل نداشتند اختراعاتشان در نمایشگاه به نمایش گذاشته شود، چون آن ها عقیده داشتند که برای نمایش اختراعاتشان حمایت کافی وجود ندارد و این موضوع ابتدائاَ باید رفع شود.
نمایشگته اختراعات در سال 1873 و اعتراض مخترعان به کاستی حمایت بین المللی به دو رویداد منجر شد :
اول : اینکه در اتریش و به طور قطعی قانون خاصی وضع شد که برای اختراعات، علائم تجاری و طرح های صنعتی شرکت کنندگان خارجی در نمایشگاه حمایتی فراهم نمود.
دوم : اینکه، کنگره وین جهت متحدالشکل کردن ثبت اختراع در طول همان سال ( 1873) برگزار گردید و با دقت شماری از اصول و قواعد را که برای سیستم ثبت اختراع سودمند و مفید بود، پایه ریزی کرد و از دولت ها خواست که یک تفاهم و توافق بین المللی درباره حمایت از ثبت اختراع در اسرع وقت به وجود آوردند.
در پی کنگره وین بک کنگره هم در زمینه مالکیت صنعتی در پاریس در سال 1387 برگزار شد که نتیجه آن این تصمیم شد که یکی از دولت ها می بایستی برگزاری یک کنفرانس سیاسی بین المللی با موضوع تعیین مبانی برای قوانین متحد الشکل در زمبنه مالکیت صنعتی را بر عهده بگیرد.
به دنبال کنگره مذکور، یک پبش نویس نهایی پبشنهادی در اتحادیه بین المللی برای حمایت از مالکیت صنعتی که در فرانسه آماده شده بود به وسیله همین کشور به کشورهای دیگر فرستاده شد و همراه آن از آنان دعوت به عمل آورد که در کنفرانس بین المللی 1880 در پاریس شرکت نمایند. آن کنفرانس تشکیل شد و پیش نویس تهیه شده را که اساس مقررات ماهوی کنوانسیون پاریس است را تصویب نمود.
در سال 1883 یک کنفرانس سیاسی جدید در پاریس برگزار شد که با تصویب و امضای نهایی کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیا صنعتی پایان یافت. کنوانسیون پاریس ابتدائاَ توسط یازده کشور امضا شد که عبارتند از :
بلژیک، برزیل، السالوادور، فرانسه، ایتالیا، گواتمالا، هلند ، پرتغال ، صربستان ، اسپانیا و سوئیس. وقتی این کنوانسیون در 7 جولای 1884 وارد مرحله اجرائی شد، بریتانیای کبیر، اکوادور نیز آن را کاملاَ پذیرفتند و اعضای آن به چهارده عضو رسید.
ماده 11 کنوانسیون پاریس، که از مواد عام آن محسوب می گردد، شامل تمامی مصادیق مالکیت صنعتی می باشد. بنابراین ماده، همه مصادیق مالکیت صنعتی و از جمله علائم تجاری که به صورت کالاهایی در نمابشگاه های رسمی یا شناخته شده بین المللی واقع در یکی از کشورهای عضو عرضه می شوند به طور موقت حمایت می شوند. طرق تامین حمایت موقت می تواند متعدد باشد. یک طریق آن اعطای یک حق خاص تقدم است. امکان دیگر برای حمایت که در برخی از قوانین ملی یافت می شود، شامل شناسایی حقی برای استعمال مقدم برای نمایش دهنده ی کالاهایی است که دارای علامت تجاری است و این حق در مقابل حقوق احتمالی کسب شده وسط طرف های ثالث قرار می گیرد.
هر کشوری می تواند برای اثبات شناسایی کالاهای مورد نمایش خود و تاریخ ورود آن، مدارک قابل استنادی را که ضروری می داند مطالبه نماید تا مثلاَ در مورد حق تقدم، بتوان از آن اسناد که دال بر شناسایی آن کالا می باشند، استفاده نمود.
در این رابطه، دولت ها موظف هستند در رابطه با حمایت موقت از موضوعات مذکور در ماده، قوانینی را وضع کنند . تعیین ساز و کار حمایتی به عهده خود کشورها واگذار شده است. قوانین ملی کشورها نه تنها باید شامل نمایشگاه های دائر شده در خود آن کشور شود بلکه باید حمایت از موضوعات مندرج در ماده 11، علائم تجاری عرضه شده در نمایشگاه های سایر کشورهای عضو اتحادیه را نیز دربرگیرد.
برای اینکه در عمل اشکالی در تشخیص رسمی بودن نمایشگاه ها پیش نیاید، کشورها به دبیرخانه سازمان جهانی مالکیت معنوی اسامی نمایشگاه های رسمی را اطلاع می دهند و دبیرخانه هم مراتب را به اطلاع سایر کشورها می رساند. برخی از کشورها در روزنامه رسمی خود اسامی نمایشگاه های رسمی را منتشر می سازند.
شایان ذکر است، در سال 1883 که کنوانسیون پاریس به تصویب رسید، مهلت حق تقدم برای ورقه های اختراع و مدل اشیاء مفید، 6 ماه و برای نقش صنعتی و علائم تجاری 3 ماه منظور شده بود.
https://danasabt.ir/2023/09/04/%d8%b1%d8%a7%d9%87%d9%86%d9%85%d8%a7%db%8c-%d8%ab%d8%a8%d8%aa-%d9%84%d9%88%da%af%d9%88/
در سال 1900، اصلاحیه اول، این مهلت برای گروه اول به 12 ماه و برای گروه دوم به 4 ماه افزایش یافت. در سال 1911، اصلاحیه دوم، 12 ماه ورقه های اختراع و مدل اشیاء مفید، بر طرح و نقش صنعتی نیز تسریع یافت اما در علائم تجاری بی تاثیر بود.
در سال 1935 نیز که آخرین دوره تغییرات صورت گرفت در مورد علائم تجاری، مهلت ها به 6 ماه افزایش یافت.
