باور می‌کنید کسی در ایران طرفدار پر و پا قرص اردوغان باشد؟ من بودم.
زمانی که تحت تاثیر گروه‌های تجزیه‌طلب قرار داشتم، مدام با تصاویر جذاب از ترکیه و حرف‌های زیبا از رئیس جمهوری این کشور مواجه می‌شدیم. در واقع کانال‌هایی که عرض کردم، انقدر روی خوبی‌های ترکیه مانور می‌دادن که بهشت دنیایی تصورش می‌کردیم.
من اهل فیلم ترکیه‌ای دیدن نبودم (خدا رو صد هزار مرتبه شکر) ولی این باعث نمی‌شد تو فضای مجازی با انبوه عکس‌های بازیگران ترکیه‌ای مواجه نشیم. بازیگرایی غرق در آرایش، کسایی که حتی وقتی می‌خوابن و پا میشن هم مدل موهاشون بهم نمی‌ریزه!
سکانس های سریال های ترکیه ای که تو فضای مجازی ایرانی فراوونه. شما دنبال کننده‌ی گروهاشون نباشی هم تو اینترنت باهاش مواجه میشی.
اما برای ما قضیه فراتر از اینها بود. ما به معنی واقعی کلمه داشتیم با محتویات رسانه‌ای ترکیه‌ای خفه می‌شدیم. آهنگ‌ها، کلیپ‌ها، عکس‌ها... و رسانه‌های پان‌ترکی.
من خودم کلیییی کلیپ ترکیه‌ای می‌دیدم. از فوتبالش تا مردمش. از آهنگش تا رقصش. عاشق این کشور شده بودیم.
حرف آخرو همینجا بزنم، انقدر سرود ملی ترکیه رو گوش داده بودم که دیگه با شنیدنش ناخوداگاه اشکم جاری می‌شد. وای خدا عجب دورانی بود.
یه آهنگی ام بود، تورکیه‌م اولوروم، که اونو بارها و بارها گوش داده بودم، و فوق العاده احساسی و قشنگ بود. و البته به طور طبیعی نباید ربطی به ما می‌داشت. چون ملی گرایی ترکی بود!
اما در مورد اردوغان، مدام حرفای خوبی که زده بود و می‌دونستن برای ترک‌های ایران هم میتونه جالب و جذاب باشه رو برامون تو رسانه‌هاشون به اشتراک می‌ذاشتن.
مثلا حرفاش در مورد شیعیان،
حرفاش در مورد اسلام گرایی و قرآن،
در مورد ترک بودن و نژاد و زبان و... .
بهش می‌گفتن سلطان.
دیگه واقعا ازش خوشم میومد. طرفدارش شده بودم. اخبارش رو پیگیری می‌کردم.
البته مدت‌ها گذشت که فهمیدم صرفا اهداف خاص، پشت اون همه تبلیغ بود :)
پی‌نوشت: یادداشت بعدی
