فیلم "اوپنهایمر" ساخته کریستوفر نولان، به زندگی رابرت اوپنهایمر، فیزیکدان نظری پیشگام و "پدر بمب اتم"، می‌پردازد. این فیلم پر زرق و برق که با بازی کیلین مورفی در نقش اصلی همراه است، تلاشی است برای کاوش در اعماق وجود این شخصیت پیچیده و تأثیرگذار بر تاریخ بشر. با این حال، از دید منتقدانه، به نظر می‌رسد اوپنهایمر نولان در رسیدن به تمام پتانسیل خود چند قدمی لنگ می‌زند.
روایت در تلاطم: بین حماسه و درام شخصی
نولان در تلاش است تا هم حماسه‌ی ساخت بمب اتم و پیامدهای آن را روایت کند و هم به عمق دنیای درونی اوپنهایمر نفوذ کند. این دوگانگی روایت گاهی به نقاط قوت منجر می‌شود، جایی که تردیدها و عذاب وجدان‌های اوپنهایمر در برابر عظمت پروژه منهتن قرار می‌گیرند. اما در لحظاتی دیگر، این دو مسیر موازی، یکدیگر را قطع و تضعیف می‌کنند. فیلم بین یک درام تاریخی گسترده و یک کاوش روان‌شناختی عمیق در نوسان است و ممکن است مخاطب را میان این دو به سرگردانی بکشاند.
بازیگری‌های درخشان، شخصیت‌پردازی مبهم
مورفی با چیرگی همیشگی، نقش اوپنهایمر را ایفا می‌کند. اضطراب‌ها، تعارضات درونی و بار سنگین رازهایی که با خود حمل می‌کند، در چهره‌اش به خوبی منعکس می‌شوند. بازی سایر بازیگران از جمله رابرت داونی جونیور در نقش لوئیس استراوس و امیلی بلانت در نقش کاترین (همسر اوپنهایمر) نیز حرفه‌ای و قابل ستایش است. با این حال، شخصیت‌پردازی برخی از آن‌ها به اندازه کافی پرداخت نشده و انگیزه‌هایشان مبهم باقی می‌ماند. این امر درک عمیق روابط و تأثیر آن‌ها بر اوپنهایمر را محدود می‌کند.
تصاویر حیرت‌انگیز، احساس‌گرایی کم‌رنگ
همانطور که از نولان انتظار می‌رود، فیلم تصاویری تماشایی و نفس‌گیر دارد. صحنه‌های شبیه‌سازی انفجار اتمی و بازسازی تاریخی پروژه منهتن واقع‌گرایانه و تاثیرگذار خلق شده‌اند. اما در عین حال، به نظر می‌رسد فیلم در انتقال احساسات پیچیده‌ی اوپنهایمر و درگیر کردن عاطفی مخاطب، تا حدودی ضعیف عمل می‌کند. لحن روایت بیشتر به سمت واقع‌گرایی گرایش دارد و برای لمس عمیق‌تر رنج‌ها و تردیدهای درونی اوپنهایمر، شاید اندکی چاشنی دراماتیک و برانگیختن احساسات مخاطب بیشتر نیاز بود.
محتوای عمیق، پرسش‌های بی‌پاسخ
فیلم به درستی به پیامدهای اخلاقی ساخت و استفاده از بمب اتم می‌پردازد. تردیدها و عذاب وجدان‌های اوپنهایمر، تماشاگر را با پرسش‌های اساسی درباره‌ی مسئولیت‌پذیری در برابر قدرت ویرانگر علم مواجه می‌کند. با این حال، فیلم در رسیدن به پاسخ‌های قاطعانه و کاوش عمیق‌تر در ابعاد فلسفی و اجتماعی این فاجعه، باز هم گام‌هایی بلندتر را طلب می‌کند.
جمع‌بندی: اثری درخشان اما ناقص
اوپنهایمر نولان فیلمی خوش‌ساخت با بازی‌های درخشان، تصاویر تماشایی و روایتی پُرکشش است. اما در پرداخت شخصیت‌ها، تعادل میان حماسه و درام شخصی، و برانگیختن احساسات عمیق‌تر در تماشاگر، جای پیشرفت دارد. این اثر بدون شک دیدنی و قابل بحث است، اما شاید همانطور که اوپنهایمر در فیلم می‌گوید، گاهی برای ساخت خورشید، چیزی بیش از علم و جسارت نیاز است. در این فیلم، شاید همان چیزی که گم شده، جرقه‌ای از احساس واقعی و برانگیختن وجدان جمعی به گونه‌ای عمیق‌تر است.
امتیاز بندی منتقدانه:
کارگردانی: 8/10
بازیگری: 9/10
فیلم‌برداری و تصاویر: 10/10
