گاهی تصور می‌کنیم برای خاص بودن باید کار عجیب و متفاوتی انجام بدیم. اما اگه قدری تامل کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که برای خاص بودن فقط باید خودت باشی. خداوند همه ما رو با ویژگی‌های اخلاقی و ظاهری متفاوتی آفریده. این یعنی هیچ کس شبیه تو نیست و تو یک آدم خاص و متفاوتی.
اما برای خاص‌تر شدنت هم برنامه‌هایی چیده و راه‌هایی رو برات مشخص کرده. راهی که تو رو خاص‌تر و زیباتر از همیشه نشون بده و اون چیزی نیست جز اینکه از خوب بودنت فاصله نگیری. خوب بودن و خوب موندن کار سختیه. اما اگر قلقش رو پیدا کنی و بتونی ادامه بدی، اولین کسی که بیشترین رضایت و حال خوب رو داره، خود خودتی.
راه بعدی خاص بودن استفاده از تمام قابلیت‌ها و توانایی‌هایه که خدا در وجود همه ما قرار داده. آدمایی که این راه رو درست پیش رفتن و به موفقیت رسیدن متفاوت بودنشون رو به خوبی به رخ دیگران کشیدن. چنین آدمایی اطراف ما کم نیستن. اگه اونا تونستن پس مام می‌تونیم.
آدمایی که سعی می‌کنن کار عجیبی انجام بدن یا در اصطلاح تابوشکن باشن، توهم خاص بودن دارن. این آدما فقط دنبال جلب توجه‌ان. اونا با این کار می‌خوان به یه منفعت شخصی برسن. در حالی که خاص بودن یعنی مفید بودن برای دیگران.
اگه به اطرافمون یه نگاه بندازیم قطعاً آدمای خاص زیادی رو می‌بینیم و اگه بیشتر فکر کنیم متوجه می‌شیم که داریم باهاشون زندگی می‌کنیم. بله درسته پدر و مادر. اونا برای ما خاص‌ترین و بهترین آدمای روی زمینن. کسایی که همیشه از خودشون گذشتن تا ما در رفاه و آرامش باشیم.
در آخر می‌خوام بگم برای خاص بودن نیازی به انجام کار خارق‌العاده‌ای نیست. همین که سعی کنیم چیزی رو که خدا ازمون خواسته، باشیم یعنی خاصیم.
تعریف شما از خاص بودن چیه؟
